Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

Όταν μιαν άνοιξη, Μανώλης Αναγνωστάκης

Όταν μιαν άνοιξη χαμογελάσει 
θα ντυθείς μια καινούρια φορεσιά
και θα 'ρθείς να σφίξεις τα χέρια μου 
παλιέ μου φίλε

Και ίσως κανείς δε σε προσμένει να γυρίσεις
μα εγώ νιώθω τους χτύπους της καρδιάς σου
κι ένα άνθος φυτρωμένο στην ώριμη,
πικραμένη σου μνήμη

Κάποιο τρένο τη νύχτα σφυρίζοντας,
ή ένα πλοίο, μακρινό κι απροσδόκητο
θα σε φέρει μαζί με τη νιότη μας
και τα όνειρά μας

Κι ίσως τίποτα, αλήθεια, δεν ξέχασες
μα ο γυρισμός πάντα αξίζει περσότερο
από κάθε μου αγάπη κι αγάπη σου
παλιέ μου φίλε

Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

Ένα δείγμα από την προσωπική μου συλλογή ''Οι κερασιές το χειμώνα είναι μια κόκκινη επανάσταση'' που κυκλοφορεί απ' τις εκδόσεις Γαβριηλίδης στην πληρέστατη ανθολογία Regarding Poetry του Γιώργου Νικολόπουλου. Τον ευχαριστώ προσωπικά.

http://regardingpoetry.wordpress.com/category/%CF%87%CE%AC%CF%81%CE%B9%CF%82-%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%8D/


Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

Το πρώτο διεθνές φεστιβάλ ποίησης Αθηνών ξεκίνησε χθες στην Αθήνα με ποιητές απ' όλον τον κόσμο, με παιδιά, μουσική και ποιήματα. Με μότο το ''αντίδοτο η ποίηση'', το φεστιβάλ υπενθύμισε ότι ''το ποίημα απευθύνεται σε μία κοινότητα, ότι λογοδοτεί σε μία κοινότητα, ότι πρέπει να ακούγεται'', όπως υπογράμμισε ο διοργανωτής του Κύκλου ποιητών, Δ. Αγγελής. 

Όπως ενημερώνει η Αυγή, η αυλαία άνοιξε με παιδιά. Οι χορωδοί του 54ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών απήγγειλαν ολιγόστιχα του Ομήρου, του Σεφέρη, του Ελύτη, του Καβάφη πριν ακουστεί το καλωσόρισμα από Έλληνες και φιλοξενούμενους ξένους ποιητές. 

Ο Λ. Φερλινγκέτι δεν μπόρεσε να παρευρεθεί αλλά έστειλε το δικό του μήνυμα απ' την Αμερική, φορώντας μάσκα που προσομοίαζε το Άγαλμα της Ελευθερίας και με συγκίνηση στα λόγια μετέφερε το αδημοσίευτο ποίημά του ''Το Άλφα και το Ωμέγα του Παντός'', που μετέφρασε ο Γ. Μπλάνας:

Η πρώτη ανθρώπινη κραυγή στο πρώτο φως
Η πρώτη πυγολαμπίδα να τρεμοσβήνει μέσα στη νύχτα
[...]

Η πρώτη υπέροχη μέρα για το Κίνημα Κατάληψης της Γουόλ Στρητ
προκειμένου να οικοδομήσουμε καταπάνω σ'αυτήν την ήπειρο ένα Νέο Έθνος!

Παρακάτω η ιστοσελίδα του Φεστιβάλ που ίσως αφήσει κάτι σημαντικό αυτή τη στιγμή που το απαιτεί.

http://athenswpf.wordpress.com/
Ω μάνα μου, εφταπάρθενη
βαθιά αγκαλιά
που ως ουρανός ανοίγει!
Ανοίγει, ανοίγει-
μα από πού μπορεί η καρδιά να φύγει;

Πάντα θα 'ρτώ να χαϊδευτώ 
στα γόνατά σου από τ' αχνό
της ευλογίας το χέρι˙
να πω το λόγο τον παλιο:
"Μάνα, φωτιά με βύζαξες
κ' είναι η καρδιά μου αστέρι;"

Α. Σικελιανού, από τον Λυρικό Βίο (στ. 752)

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

για την ασχήμια των ημερών μίλησε κάποτε ο Άγγελος Σικελιανός στον Λυρικό Βίο, και έτσι ερημωμένος ο εξωτερικός παρατηρητής ποιητής, εγγράφει στην συλλογικότητα τον πόνο και την βία ως απάντηση:

Με την κοιλιά σερνάμενη,
γυναίκα με κυνήγησε
σαν την οχιά στα δάση.
Στα μονοπάτια οι γύροι μου,
μες στα βαριά ηλιοκάματα,
τη λαύρα όπου την έκαιγε
δεν είχανε αποστάσει.
Μα ήταν το πόδι μου αλαφρό,
και αφρίζοντας εχίμηξε
με λύσσα, λαχανιάζοντας,
το χώμα να δαγκώσει!

Η ασκήμια, Α. Σικελιανού, Λυρικός Βίος (στ. 978)

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

Κρύβω τα μάτια μου απ' το φως
Όπως τ' ακίνητα τοπία
Τα μελαγχολικά απομεσήμερα 
Και τα μυστικά σε τρεμάμενα χείλη
Πάντα σκιερή η άλλη Σελήνη
Κι εγώ δακρυσμένος στο πέτρινο ακρωτήρι
Να προτιμήσω το άλγος των ονείρων
Ή τα νοσηρά τινάγματα αυτής της πραγματικότητας;

De profundis, του Βασίλη Ρούβαλη

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

Κάγκελα

Κάγκελα στο παράθυρο,
σαν φυλακή.
Κάγκελα στην πόρτα.
Απ' έξω δυο χοντρά λουκέτα
σε κλειδώνουν.
Πότε προλάβανε να φτιάξουν τόσα κάγκελα;
Την ώρα που κοιμόσουνα μακάρια
και τη ζωή σου άφηνες απ' έξω.

του Θ. Παπαδόπουλου

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

Η απλότητα του τρόμου ίσως περιγράφει καλύτερα από τις κοινωνικοπολιτικές αναλύσεις την σημερινή κατάσταση. Κι ο τρόμος νομίζω υποκινεί τις πιο αντιφατικές με αυτόν αντιδράσεις, γιατί ακριβώς δεν σε πεθαίνει:

Είναι απλό: Δεν σε πεθαίνει ο τρόμος.
Ο τρόμος μόνο σε ξεγεννάει. 
Βγάζει το φίδι απ' την κοιλιά σου.
Ο μαιευτήρας σού χαμογελά,
Που ζεις μια τέτοια αιθέρια νύχτα
Είναι απλό: Ο τρόμος δεν σε ταπεινώνει.
Σε αίρει στο ύψος των περιστάσεων.
Απλώς πατάς πάνω στον εαυτό σου.
Ο τρόμος δεν επείγεται. Σε περιμένει. 
Μπορείς, σκεπτόμενος, να διαφύγεις.
Απλώς δεν μπορείς να σκεφτείς.
Στον τρόμο ένα κι ένα κάνουν δύο.
Απλώς δεν βρίσκεις το πρώτο και το δεύτερο:
Τη στιγμή αυτή ο ένας σε ψάχνει
Κι ο δεύτερος του φανερώνει τη θέση σου. 
Ο τρόμος προνοεί. Είναι ψύχραιμος.
Εξάλλου ξέρετε κι οι δυο τι θ' αξιώσει.
Πίνει ακόμη μια γουλιά απ' τον καφέ του
Κι απλώς σηκώνει τα μάτια του πάνω σου.
Είναι απλό: Η φωνή του αέρα,
Οι ψίθυροι οι σοφοί των ερειπίων,
Το κουρέλι από την υγρασία που απομένει 
Σε κάποια σκιερή γωνιά του πυρετού,
Όλα γλιστράνε μέσα στο φρεάτιο.
Ο ήλιος βάζει το δάχτυλό του στο τζάμι
Και κάνεις τη βουτιά. Αυτό ήταν. Θα δεις τώρα
Σε όλη την απλότητά του τον τρόμο.

Η απλότητα του τρόμου, της Δήμητρας Χριστοδούλου

Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2013

Άνοιξε την ομπρέλα, βιαστικά.
Δεν έβρεχε.
Κάποιοι τον είπαν τρελό,
άλλοι προσπέρασαν απλά,
άλλοι τον κοίταξαν έντονα.
Κανείς δεν φαίνεται πως ένιωσε
τον κατακλυσμό που πνίγει
την καρδιά του.

Η ομπρέλα, του Θ. Παπαδόπουλου  
Μες στο σταματημένο αυτοκίνητο της έσφιγγε ώρες τα χέρια.

Εμένα θα μου άρεσε με μια μουσική υπόκρουση, 
είπες, όπου θα καθόριζες εσύ τα κενά της σιωπής.

Μ. Αναγνωστάκη, Υ.Γ.

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

από την Μεγάλη Χίμαιρα:

Κάτω οι ναύτες πλένουν το κατάστρωμα. Είναι σχεδόν γυμνοί. Στο κεφάλι φοράν κάσκες φτηνές, αγορασμένες στα λιμάνια των Ινδιών. Δουλεύουν τις βούρτσες και τη μάνικα δίχως κέφι, χωρίς νεύρο, με κινήσεις βαριεστημένες. Είναι κουρασμένοι. Στο καμπούνι της πλώρης, όπου βρίσκονται τα κρεβάτια τους, βασιλεύει ζέστα φούρνου νύχτα-μέρα. Πέφτουν ολόγυμνοι να κοιμηθούν, κι ο ίδρως τους ποτίζει τα στρωσίδια, το σανίδι, κι αυτό ακόμα το σίδερο. Αδύνατο να κλείσουν μάτι. Αν πάλι θελήσουν να ξαπλώσουν στο κατάστρωμα, τότε θα ψηθούν απ' τη λαμαρίνα, που τη νύχτα αναδίνη όλη την κάψα του ήλιου της ημέρας. Κι ύστερα η βροχή. Ένα χλιαρό νερό τρέχει ολοένα μέσα στον ασάλευτο αέρα, τον κορεσμένο στους πνιχτικά θερμούς.

Μ. Καραγάτσης

Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013

για την συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου στο Θέατρο Βράχων (Παρασκευή 13/9):

O San Michele είχε ένα κοράκι άσπρο, κόκκινο, πράσινο και κίτρινο, και για να το εξημερώσει του έδινε γάλα και μέλι. Και μετά σκαρφάλωσε στου αναστεναγμού τη ράχη, δοκίμασε νερό απ' τα πηγάδια των πιο ενστικτωδών ονείρων, χόρεψε με τα έρημα παιδιά και στο πάλκο σαν παιδί κι αυτός πότισε τα άδροσα χείλη μας και καήκαμε από ξημέρωμα. Είπε τις ιστορίες του απ' την αρχή ως το τέλος, και με διονυσιακό ρίγος μαλάκωσε τις επιφάνειες των ανέμων. Βλέποντας στο αμμόχωμα οάσεις, ξέσφιξε τα μάτια μου, με την γαλανή του αγκαλιά με φρόντισε, και στους κόπους της χαραυγής, φώναξε τον ήλιο αγύρτη. Στους πολιτικά άκαιρους καιρούς, μας ανακούφισε με τον κυματισμό του, κυρτώσαμε με τα ρέλια και πιο πωρωμένοι από ποτέ, ανεξαρτήτως πεποίθησης και ηλικίας, συναντήσαμε τις νότες της πιο βιωματικής και πολιτικής ποίησης. Εκείνης που στα βράχια της ελληνικής μυθολογίας, ξεβράζει τον άνθρωπο και την κοινωνία.

http://www.youtube.com/watch?v=DFZ7OAMepHU

Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

Ήξερε πως δεν είχε πεθάνει αλλά δεν επρόκειτο ποτέ να την ξαναδεί.

Πλήθος περιφερόταν χρόνια μέσα στο σπίτι του αλλά κανείς ποτέ δεν μπήκε στο μικρό καμαράκι κάτω από τη σκάλα.

Τη ζωή που στερήθηκαν.

Στην εβραίικη γειτονιά τα παιδιά δεν τον παίζανε γιατί δεν ήταν εβραίος.

Την αγάπησε γιατί έπρεπε κάποτε ν' αγαπήσει.

Από το ΥΓ. του Μανώλη Αναγνωστάκη

Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013

της Λένας που γιορτάζει σήμερα:

Μετά θα γίνω άμμος.

Κόκαλα άσπρα κελύφη
Δόντια μαργαριτάρια.

Θα βάψει το αίμα μου κοράλλια
Ψάρια τα σπλάχνα μου θα ταΐσουν.

Και τα μαλλιά θα κολυμπούν με φύκια
Και των ματιών μου η λάμψη στα ρηχά θα παίζει.

Κι όλο το δέρμα μου άμμος
Ζεστή, απαλή στα πόδια των παιδιών.

Χάδι δροσιάς τη νύχτα στων εραστών τις πλάτες
Υγρή αγκαλιά των κοχυλιών, αστρόσκονη.

Και πρώτη ύλη παλατιών που ο άνεμος γκρεμίζει.

Μετά, Λένας Καλλέργη από τη συλλογή 'Κήποι στην άμμο'. 

Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

Την κάμαρην αυτή, πόσο καλά την ξέρω.
Τώρα νοικιάζονται κι αυτή κ' η πλαγινή
για εμπορικά γραφεία. Όλο το σπίτι έγινε
γραφεία μεσιτών, κ' εμπόρων, κ' Εταιρείες.

Α η κάμαρη αυτή, τί γνώριμη που είναι.

Κοντά στην πόρτα εδώ ήταν ο καναπές,
κ' εμπρός του ένα τούρκικο χαλί˙
σιμά το ράφι με δυο βάζα κίτρινα.
Δεξιά˙ όχι, αντίκρυ, ένα ντολάπι με καθρέπτη.
Στη μέση το τραπέζι όπου έγραφε˙
κ' οι τρεις μεγάλες ψάθινες καρέγλες.
Πλάι στο παράθυρο ήταν το κρεββάτι
που αγαπηθήκαμε τόσες φορές.

Θα βρίσκονται ακόμη τα καημένα πουθενά.

Πλάι στο παράθυρο ήταν το κρεββάτι˙
ο ήλιος του απογεύματος τόφθανε ως τα μισά.

... Απόγευμα η ώρα τέσσερες, είχαμε χωρισθή
για μια εβδομάδα μόνο... Αλίμονον,
η εβδομάς εκείνη έγινε παντοτινή.

Ο ήλιος του απογεύματος, ΚΠ Καβάφη

Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2013

Το πέρασμα ι΄της ίδιας συλλογής:

Όπως και να' χει
πρόσεξε σε ποιο χώμα θα σκορπίσεις.
Είναι παντού σπαρμένες μαργαρίτες, πάει να πει
πως φτάνει η ώρα
                                                                                         να θερίσουμε τον ήλιο

Αργά πλησιάζεις.
Σεπτέμβρης.
Μεθυσμένοι τοίχοι γεννούν χελιδόνια.
Καραβάνια από κύματα.
Κάπου

Πέρασμα στ΄, Χ. Κρεμνιώτη

Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2013

Έφηβη νύχτα, γερασμένο φως.

Φυγή φυτρώνει στα φτερά των παφλασμών.
Τα πουλιά παλεμένα φουσκώνουν: 

λεπίδες αντιστίξεως στον Απηλιώτη.
Εγκάρσια αποσπάσματα του μπλε.


             Έκτακτη ανάγκη:
                                      ...μην βραδιάζεις


Πέρασμα λ΄, Χρίστου Κρεμνιώτη από την Εφηβεία του Μπλε

Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013

Η ζωή αδειάζει 
καθώς διάφανα ανέρχονται
σύννεφα ολόγιομα
ηλιοκεντημένα

Βράδιασμα, 1917 G. Ungaretti

Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2013

Με τα μάτια σιδερώνεις ουρανούς 
και ατσαλάκωτα σύννεφα λειαίνουν τις Τύψεις μου,
είπε η λουόμενη στο γλάρο της στα μάτια
κι έκρυψε τα στήθη της σε κάτι αφιλόξενες ξέρες

τη στιγμή που γυαλίζεις τα μάτια σου 
βαλσαμώνονται οι λέξεις,
απαντάει ο γλάρος φιλήδονα στη γύμνια της

κι οι Τύψεις τους χοντρές βαριές κι ασήκωτες γυναίκες
θεϊκής υπόστασης
με μαλλιά κοκαλωμένα
με χείλη ηχηρά
με αιμάτινες βρεφοδόχους
με δισκοπότηρα αρχαϊκά
ταιζουν τα σπάργανα των θνητών
κι ανοίκεια πια τα σπλάχνα τους λούζονται απ' τα πόδια των
   λιμανίσιων γλάρων
των ξεσπιτωμένων
που η αφέλειά τους πνίγηκε για άλλη μια φορά με τα ίδια της
   τα χέρια
όταν πίστεψαν πως οι λουόμενες είναι βορά των φιλιών τους

χαίρομαι όταν βλέπω πόσο εύκολα το θνητό γένος κοροϊδεύει
   το αθάνατο

Η λουόμενη κι ο γλάρος, από την προσωπική συλλογή 'Οι κερασιές το χειμώνα είναι μια κόκκινη επανάσταση'. 
Ξυπόλυτη φτάνοντας από άμμους φεγγαρίσιους
Αυγή, παιχνιδιάρη έρωτα, με ηχώ
Οικίζεις το εξόριστο σύμπαν κι αφήνεις
Μες στων ημερών τη σάρκα,
Αυλάκι παντοτινό, μια καλυμμένη πηγή.

Ηχώ, G. Ungaretti 
Τώρα ξέρω γιατί οι δύτες 
βουτάνε στα βαθιά.
Γιατί τσακίζουν τη μέση τους
κάνοντας επικίνδυνα μακροβούτια.
Δεν είναι οι θησαυροί 
που βρίσκονται ξεχασμένοι εκεί·
δεν είναι οι αρχαίες ελληνικές τριήρεις
με τις πολύτιμες υδρίες που τους περιμένουν.
Αυτές οι ατελείωτες απόπειρες
να φτάσουν στο βυθό 
έχουν μόνο ένα σκοπό·
ν' αγγίξουν, έστω, λίγο από τη λάσπη·
εκεί που τυφλά σέρνονται 
τα πιο τρελά όνειρά τους.

Τώρα ξέρω γιατί, Λ. Αξελός