για σένα, Τούλλα Λάρσεν,

και το δεξί μου χέρι, 


Edvard

(Edvard Munch, Asgardstrand)

she said
please stay

https://www.youtube.com/watch?v=zRkGl4J0I94 

Βασιλεία

Ένα ωραίο πρωινό, σε κάποιο λαό βαθιά μειλίχιο, ένας άντρας και μια γυναίκα γεμάτοι περηφάνια φωνάζανε στην κεντρική πλατεία: "Φίλοι μου, αυτή εδώ θα 'θελα να 'ταν βασίλισσα!" "Θα 'θελα να 'μουν βασίλισσα!" Εκείνη γελούσε κι έτρεμε. Εκείνος μίλαγε στους φίλους για κάποια αποκάλυψη, το τέλος μιας δοκιμασίας. Πέφτανε ο ένας πάνω στον άλλο εκστατικοί.

Πράγματι, ήταν βασιλείς όλο εκείνο το πρωί όπου τα σπίτια ντύθηκαν βαθυκόκκινα, και όλο το απόγευμα, όταν προχώρησαν προς την πλευρά των κήπων με τις φοινικιές.

Α. Rimbaud

ως κανένας άλλος

https://www.youtube.com/watch?v=11n-S2mQXQo

 Προσευχή στο διαμάντι και 
Μην πέσει ο ήλιος

στο περιοδικό e-poema.gr// http://poema.gr/poem.php?id=560

[είσαι η στάχτη στο βαθύ σου ξημέρωμα]

Ένα γυμνό σώμα μακραίνει ακόμα στην άμμο, Άρχοντα
συστρέφεται, σφαδάζει μες στο φθινοπωριάτικο φως
δεν είναι δικό μου, μήτε δικό σου. Δεν το χρειαζόμαστε.

Ποιο άφθαρτο πλάσμα θρυμματίζεται μέσα μας...

Ν-Α. Ασλάνογλου [απόσπασμα]

Τὸ πανηγύρι στὰ σπάρτα

Γιὰ κοίτα πέρα καὶ μακριὰ τὶ πανηγύρι
ποὺ πλέκουν τὰ χρυσὰ τὰ σπάρτα στὸ λιβάδι!
Στὸ πανηγύρι τὸ πανεύοσμο ἀπ᾿ τὰ σπάρτα
μὲ τὴ γλυκιὰν ἀνατολὴ γλυκοξυπνώντας
νὰ τρέξω βούλομαι κι ἐγὼ στὸ πανηγύρι,
θησαυριστὴς νὰ κλείσω μὲς τὴν ἀγκαλιά μου
σωροὺς τὰ ξανθολούλουδα καὶ τὰ δροσάνθια,
κι ὅλο τὸ θησαυρὸ νὰ τονε σπαταλέψω
στὰ πόδια τῆς ἀγάπης μου καὶ τῆς κυρᾶς μου.
Ὅμως βαθιὰ εἶναι τὸ ξανθόσπαρτο λιβάδι.
Κι ὅπως μιᾶς πρόσχαρης ζωῆς εἴκοσι χρόνων
κόβει τὸ λευκοστόλισμα θανάτου λύπη,
ἔτσι τὸν ἄκοπο γοργὸ μοῦ κόβει δρόμο
ἀτέλειωτος ἀνάμεσα ξεφυτρωμένος
ὁ κακὸς δρόμος μὲς τὰ βάλτα καὶ στὰ βούρλα.
Τ᾿ ἀγκαθερὰ φυτὰ ξεσκίζουνε σὰ νύχια
καὶ σὰν τὰ ξόβεργα τὸ χῶμα παγιδεύει
τοῦ κάμπου τοῦ κακοῦ στὰ βούρλα καὶ στὰ βάλτα,
ἐκεῖ ποὺ στὸ φλογόβολο τὸ ἁψὺ τοῦ ἥλιου
(ποῦ δρόσος μιᾶς πνοῆς; ποῦ σκέπασμα ἑνὸς δέντρου;)
σὰν ἀστραπὴ ἀργυρὴ χτυπάει τὰ μάτια ἡ ἅρμη.
Λιγοψυχῶ, λυγίζομαι, παραστρατίζω,
κι ἀποκάνω καὶ πέφτω, κι ἀποκαρωμένος
νοιώθω στὸ μέτωπο τ᾿ ἀγκάθια, καὶ στὰ χείλια
νοιώθω τὴν πίκρα τῆς ἁρμύρας, καὶ στὰ χέρια
νοιώθω τὴ γλίνα τῆς νοτιᾶς, καὶ στὰ ποδάρια
νοιώθω τὸ φίλημα τοῦ βάλτου, καὶ στὰ στήθη
νοιώθω τὸ χάιδεμα τοῦ βούρλου, νοιώθω ἐντός μου
τὴ μοίρα τοῦ γυμνοῦ καὶ τ᾿ ἀνήμπορου κόσμου.
(Ὦ! ποῦ εἶσαι, ἀγάπη καὶ κυρά μου;) Καὶ σὲ βάθη
δειλινῶν πορφυρῶν, πλούσια ζωγραφισμένων,
τὸ πανηγύρι ποὺ χρυσᾶ τὰ σπάρτα πλέκουν,
τὸ πανηγύρι τὸ πανεύοσμο στὰ σπάρτα,
μὲ βλέπει, μὲ καλεῖ, καὶ μὲ προσμένει ἀκόμα.

Κωστής Παλαμάς

τροχόσπιτα, νερά, βιολιά, 
χρώματα, φρούτα,  https://www.youtube.com/watch?v=PGrx6etMl0w
μόσχους, διάτρητους, 
σύγκορμους, όλα, 
πληρόντων των ημερών

μία ταινία με μόνο μία πλευρα/ τζιτζικομέρμηγκα

και το καλοκαιράκι is over

[έλα βρε Τάσο/ η Γκόλφω σου σε ψάχνει]
https://www.youtube.com/watch?v=vQWPOY9rBLg