Με τα μάτια σιδερώνεις ουρανούς 
και ατσαλάκωτα σύννεφα λειαίνουν τις Τύψεις μου,
είπε η λουόμενη στο γλάρο της στα μάτια
κι έκρυψε τα στήθη της σε κάτι αφιλόξενες ξέρες

τη στιγμή που γυαλίζεις τα μάτια σου 
βαλσαμώνονται οι λέξεις,
απαντάει ο γλάρος φιλήδονα στη γύμνια της

κι οι Τύψεις τους χοντρές βαριές κι ασήκωτες γυναίκες
θεϊκής υπόστασης
με μαλλιά κοκαλωμένα
με χείλη ηχηρά
με αιμάτινες βρεφοδόχους
με δισκοπότηρα αρχαϊκά
ταιζουν τα σπάργανα των θνητών
κι ανοίκεια πια τα σπλάχνα τους λούζονται απ' τα πόδια των
   λιμανίσιων γλάρων
των ξεσπιτωμένων
που η αφέλειά τους πνίγηκε για άλλη μια φορά με τα ίδια της
   τα χέρια
όταν πίστεψαν πως οι λουόμενες είναι βορά των φιλιών τους

χαίρομαι όταν βλέπω πόσο εύκολα το θνητό γένος κοροϊδεύει
   το αθάνατο

Η λουόμενη κι ο γλάρος, από την προσωπική συλλογή 'Οι κερασιές το χειμώνα είναι μια κόκκινη επανάσταση'.