Κάνει έρωτα και το σώμα της γίνεται ουρανός
Είναι γη σε μια πιο υψηλή μετενσάρκωση

Τομή, ΧΚ

Αχ, γιε μου, ξέρεις, ξέρεις
πούθ' έρχεσαι;

Από μια λίμνη με γλάρους
λευκούς και λιμασμένους.

Δίπλα στο χειμωνιάτικο νερό
εκείνη κι εγώ ανάψαμε
μια κόκκινη φωτιά
φθείροντας τα χείλη μας
φιλώντας την ψυχή,
ρίχνοντας όλα στη φωτιά,
καίγοντας τη ζωή.

Έτσι ήρθες στον κόσμο.

Μα εκείνη για να με δει
και να σε δει μια μέρα
πέρασε πέλαγα
κι εγώ για ν' αγκαλιάσω
τη μικρή της μέση
σ' όλη τη γη πορεύτηκα
σε πολέμους και σ' όρη,
σ' αμμούδες και σ' αγκάθια.

Έτσι 'ρθες στον κόσμο.

Έρχεσαι από τόσα μέρη,
απ' το νερό κι απ' τη στεριά.
απ' τη φωτιά κι απ' το χιόνι,
από τόσο μακριά ταξίδεψες
προς τους δυο μας,
απ' τον τρομερόν έρωτα
που μας αλυσοδένει,
και θέλουμε να μάθουμε
ποιος είσαι, τί μας λες,
γιατί γνωρίζεις πιότερ' από μας
γι' αυτό τον κόσμο που σου δώσαμε.

Σα μια μεγάλη θύελλα
τινάξαμε
το δέντρο της ζωής
μέχρι τις πιο απόκρυφες
τις ίνες των ριζών
και να' σαι τώρα
τραγουδώντας στα φυλλώματα,
στο πιο ψηλό κλωνάρι
που το φτάνουμε μαζί.

Ο γιος, Π. Νερούδα

Η έννοια του κύκλου με προβληματίζει ακόμα

Φοβάμαι όσα δημιουργήθηκαν ανά τους αιώνες
Η ισορροπία τους δηλώνει φθορά

Τί συνέβη στον ήλιο και κατέληξε έτσι

Νιώθω τη μεγάλη αλλαγή να πλησιάζει
Θα κοιμηθώ μέχρι την Άνοιξη
Θα με συντροφεύουν τα λόγια της μνήμης

Μετράω τα νεκρά πράγματα στο δρόμο που ταξιδεύω
Ακουμπάω σε αρχαίες στιγμές

Πότε θα ξαναβρεθούμε σε αυτήν την πλευρά του θανάτου;

Εκεί που ανοίγει ο κύκλος
Πίσω από το χρόνο

Αποκρούω φαντάσματα 
Βιώνω τον κόσμο σαν κάτι οριακό

Το μόνο που με κουράζει
Είναι η ηρεμία της αλήθειας
Πιστεύω μόνο στην ομορφιά

Ο Μύθος επανεισέρχεται
Στο ρυθμό του άμετρου
Δεν χρειάζεται επαλήθευση

Κι ας βρέχει πάνω μας ακόμα

Οι περισσότεροι βασιλιάδες καταλήγουν με κομμένο κεφάλι

Ο κάθε αριθμός έχει περισσότερες από μία σημασίες 
Η σαγήνη της φυλακής
Κάθε παρόρμηση θα συγχωρεθεί
Είμαστε μέρος κάποιων στοιχημάτων μεταξύ αγίων

Αποτελούμε μέρος της αντανάκλασης
Και όχι αυτή μέρος δικό μας

Και βρέχει πάνω μας ακόμα

Όχι θέληση 
Αλλά ανάγκη για θέληση
Μια διαφορετική απόλαυση
Μια οικονομία του πόθου

Την αναπαραγωγή του θανάτου
Αν θέλει να τραγουδήσει ο άνεμος
Περνάει και μέσα από κόκκαλα για να τα καταφέρει

Άλλωστε ο πόνος ακούγεται πάντα πιο δυνατά από την απόλαυση

Περίεργε ήχε· σταμάτα

Έχω την εντύπωση πως πλέον ο χώρος και ο χρόνος
Δεν είναι ένα και το αυτό
Παιδική αμνησία
Το προνόμιο των τυφλών
Μια ευγενής υπόχρεωση                  
Ή καλύτερα μια μήτρα φόβου

Τελικά είναι πιο δύσκολο να αναπνέεις
Απ' ότι πίστευα όταν γεννήθηκα

Σταμάτα να ακούς τις φωνές
Άκου τη φωνή 
Χωρίς ισότητα
Ή αναλογία των μέτρων

Κάθε άντρας λίγο πριν πεθάνει
Θα ήθελε να είναι γυναίκα

Η έννοια της αντίθεσης είναι παγίδα
Φταίει η διπολικότητα της σκέψης μας
Πρέπει να ανακαλυφθούν παράλληλοι δρόμοι

Το πρόβλημα είναι συμβολικό

Και δεν είναι το απέραντο έξω που με φοβίζει 
Μα το απέραντο μέσα

Δεν έχω παρά μόνο μια ζωή
Και σκόρπια όνειρα από τις προηγούμενες να προσφέρω
Λυπάμαι

Μα στο ύψος των ονείρων είναι που δίνεται η μάχη

Δεν είμαι με κανέναν κι αυτό σημαίνει πως είμαι με τους πολλούς

Δεν ξέρουμε τίποτα μα δεν θα αποσυρθούμε ακόμα
Γιατί το τίποτα έχει ειπωθεί
Κι ήρθε η ώρα για το κάτι
Ο καιρός πέρασε μα όχι ο χρόνος
Ο παράδεισος δεν έχει προσδιοριστεί ακόμα
Ίσως μόνο η αθωότητα
Τόσο θεούς εφηύραμε που θα πάει θα βρούμε και τον έναν

Κι αν μόνο ο θάνατος και το τίποτα μας έχουν απομείνει
Τότε στο θάνατο και στο τίποτα θα βρούμε την ελπίδα

Είχαμε από πάντα μαζί μας τον ήλιο
Και απ' ότι βλέπω ο ήλιος είναι ακόμα εδώ


Η νέα συμμετρία, Νίκος Ερηνάκης

Η νύχτα μας εχώρισεν
από όσους αγαπάμε
πριν μας χωρίσει η ξενιτειά.
(Νάναι όλοι εκεί στο μώλο;)
Σφύρα, καράβι, αργήσαμε.
Κι αν φτάσουμε όπου πάμε,
στάσου για λίγο, μα ύστερα
σφύρα να φεύγουμε όλο.

Από τα Νηπενθή, Κ. Γ. Καρυωτάκη

με τις υποθετικές μας αισθήσεις:

Απ΄το πρωί ο άνεμος ξεκάρφωνε τον ουρανό.
Απ΄το πρωί ο ήλιος κάπνιζε
ανάμεσα στα ερείπια. 
Αν το πρόσωπό σου, το πρόσωπο ασπίδα. Και το σύν-
νεφο εκείνο κι ο τόπος τοπίο, και τα μάτια σου στρε-
φοντας ξαφνικά δεν είχαν σκοτώσει την εικόνα που
κοίταζαν λίγο πιο πριν. 
Αν το χέρι σου ήταν.
Αν τα μάτια σου.
Αν το χέρι σου.
Αν η λέξη που πήγες να πεις.
Λοιπόν όλη τη μέρα ο άνεμος. 
Όλη τη νύχτα οι στάχτες της φωτιάς σου.

Αν, Τάκης Σινόπουλος

...
Δεν είδα ποτέ πώς πεθαίνουν οι άνθρωποι. Γύρισα πάντα τα μάτια μου από το θάνατο. Μα φαντάζομαι...
Παύω. Φοβάμαι μήπως πω λόγο μεγάλο.
Φυλάω ακόμα το ξυστρί και τη βούρτσα σου. Κι όταν κάποτε κι αυτά θα τα παραδώσω, θα σε φυλάξω στη μνήμη μου. 
Οι κάλοι των χεριών μου από τα λουριά σου μού είναι τόσο αγαπητοί, όσο εκείνοι που κάποτε απόχτησα στις θαλασσινές μου πορείες. Θα σου ξαναγράψω!...

Κούδεσι, Μάρτης 1941

Στο άλογό μου, Νίκος Καββαδίας

Όλα σ' αυτή τη γη μασκαρευτήκαν 
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί, 
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τι λέγεται ντροπή.


Ο Έλληνας δυο δίκαια ασκεί πανελευθέρως,
συνέρχεσθαί τε και ουρείν εις όποιο θέλει μέρος.

Γ. Σουρής, από την Ανθολογία της Οικονομίας

Είναι γραμμένο για τον πατέρα. Και δη τον Κερκυραίο. 

Παιδί: Θέλω τη μάνα
Πατέρας: Επέταξε και στ' άστρα πάει να ζήσει.
Παιδί: Πώς τόσο μάκρος άρρωστη δυνήθηκε να σχίσει;
Πατέρας: Έχουν φτερούγες οι ψυχές.
Παιδί: Γιατί δεν ταις απλώνει;
Τότε η δική μας, μην αυτή τρέξει τ' αστέρια μόνη;
Πατέρας: Δεν είναι μόνη γύρω της φτεροκοπούν αγγέλοι.
Παιδί: Αν άγγελό της μ' έλεγε κοντά της θα με θέλει.
Πατέρας: Ω! Δίχως κάλεσμα Θεού, ψηλά κανείς δεν πάει. 
Κοιμήσου τώρα, ησύχασε.
Παιδί: Και ποιός μου τραγουδάει;
Πατέρας: Εγώ πουλάκι μου.
Παιδί: Εσύ κλαις. 
Πατέρας: Όχι σ'εμέ απιθώσου. 
"Ζάχαρη να' ναι ο ύπνος σου και μέλι τ' όνειρό σου."
Παιδί: Νυστάζω. Από το πλάγι μου καθόλου μην σπαράξεις.
Δος μου το χέρι - σκιάζομαι μήπως και συ πετάξεις.

Αθώοι φόβοι, Γεράσιμος Μαρκοράς

για της ομορφιάς το πάντα αρνητικό 
(κατά κάποιο τρόπο νομίζω μας ποτίζει το μισοκαλόκαιρο λίγην ανάταση):

Για να με αγγίξεις
πρέπει να ξεγελάσεις τον δεσμώτη μου.
Για να σε αγγίξω
δούλοι προαιώνιοι 
να δουλέψουν υπερωρίες.
Μονάχα κοίτα με λοιπόν.
Και θαύμασέ με.

Έχει άλλη γλύκα
το χάδι που δε δόθηκε.

Αφροδίτη, Αφροδίτη Λυμπέρη

Κάθε πρωί 
Καταργούμε τα όνειρα
Χτίζουμε με περίσκεψη τα λόγια
Τα ρούχα μας είναι μια φωλιά από σίδερο
Κάθε πρωί 
Χαιρετάμε τους χθεσινούς φίλους
Οι νύχτες μεγαλώνουν σαν αρμόνικες
-Ήχοι, καημοί πεθαμένα φιλιά.
(Ασήμαντες απαριθμήσεις 
-Τίποτα, λέξεις μόνο για τους άλλους.
Μα πού τελειώνει η μοναξια;)

Κάθε πρωί, Μανώλης Αναγνωστάκης

My angry ghost, arising from the deep,

Shall haunt thee waking, and disturb thy sleep

- Dido threatened to persecute Aeneas (Aeneid, Virgil) 

Ο έρωτας απάνω στο κρανίο
της Οικουμένης είναι θρονιασμένος.
Και απάνω από το θρόνο αυτόν, γελώντας
ξετσίπωτα ο αφορεσμένος,

με κέφι σαπουνόφουσκες φυσάει,
που όλο και παν' ψηλά μες στον αγέρα,
σάμπως για ν' ανταμώσουνε τους κόσμους
που βρίσκονται στα τρίσβαθα του αιθέρα.

Κι η κάθε ανάλαφρη που λάμπει φούσκα,
παίρνει ένα πέταγμα ορμητικό,
σκάνει και φτύνει την κούφια ψυχή της,
που χάνεται σαν όνειρο χρυσό.

Κι ακούω σε κάθε φούσκα το κρανίο
ν' αναστενάζει κι έλεος να ζητεί:
"Τ' άγριο αυτό παιχνίδι, το γελοίο,
πότε θα πάρει τέλος πια; Γιατί,

εκείνο που τ' ανήλεό σου στόμα
σκορπίζει στον αγέρα μ' απονιά,
το αίμα μου είναι, τέρας, και το σώμα
και το μυαλό μου κι η καρδιά, φονιά!"

Ο έρωτας και το κρανίο, Charles Baudelaire (Μτφρ. Γ. Σημηριώτης) 
από τα Άνθη του Κακού

Η κάθε μου λέξη 

αν την αγγίξεις με τη γλώσσα

θυμίζει πικραμύγδαλο.

Απ' την κάθε μου λέξη 

λείπει ένα μεσημέρι με τα χέρια της μητέρας δίπλα στο ψωμί

και το φως που έσταζε απ' το παιδικό κουτάλι στην πετσέτα.

Ποιητική, Α. Αλεξάνδρου

η φιλοσοφία του Χέγκελ και του Φρόυντ αναδυόμενη στην Κρήτη. Από την Ασκητική του Ν. Καζαντζάκη:

Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο. Καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο. Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή. Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει και η επιστροφή. Ταυτόχρονα με το ξεκίνημα και ο γυρισμός. Κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.
Μα ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει και η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή. Κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής μας είναι η αθανασία. 
Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα τα δύο τούτα ρέματα παλεύουν:
α) ο ανήφορος, προς τη σύνθεση, προς τη ζωή, προς την αθανασία.
β) ο κατήφορος, προς την αποσύνθεση, προς την ύλη, προς το θάνατο. 
Και τα δυο ρέματα πηγάζουν απ' τα έγκατα της αρχέγονης ουσίας. Στην αρχή η ζωή ξαφνιάζει, σαν παράνομη φαίνεται, σαν παρά φύση, σαν εφήμερη αντίδραση στις σκοτεινές αιώνιες πηγές, μα βαθύτερα νιώθουμε: η Ζωή είναι κι αυτή άναρχη, ακατάλυτη φόρα του Σύμπαντου. 
Αλλιώς, πούθε η περανθρώπινη δύναμη που μας σφεντονίζει από το αγέννητο στο γεννητό και μας γκαρδιώνει, φυτά, ζώα, ανθρώπους στον αγώνα; Και τα δυο αντίδρομα ρέματα είναι άγια. Χρέος μας λοιπόν είναι να συλλάβουμε τ' όραμα που χωράει κι εναρμονίζει τις δυο τεράστιες τούτες άναρχες, ακατάλυτες Ορμές και με τ' όραμα τούτο να ρυθμίσουμε το στοχασμό μας και την πράξη.  

Σχεδιάσματα φθισικά και μη

Δεν θέλω να κατηγορώ απαραίτητα την ασφυκτική ποίηση και τον φθισικό λόγο γιατί ξέρω ότι αυτός κουρδίζεται απ' τους ασθματικούς παλμογράφους της εποχής. Μιλάμε με στιχάκια-συνθήματα γιατί ίσως είναι πιο επιτακτικό να κερδίσουμε τις εντυπώσεις και την προσοχή, γιατί το μακρόσυρτο του ρέοντα λόγου καμιά φορά διαβρώνει την ουσία, φλυαρεί λόγω της δυσκολίας του να πει αυτό που πραγματικά είναι. Έτσι χανόμαστε στης φιλολογίας το φολκλόρ και στ' αρώματα της γλωσσικής μας ζέσης, μα αυτό που αναζητούμε είναι μια φλούδα ουσίας, ένα 'επειδή φοβάμαι' μες στις εκλογικεύσεις. Υπάρχει όμως και ο λόγος της ροής, με ρήματα ν' ακροβατούν απ' την μία πρόταση στην άλλη και με στίξη που ρυθμίζεται στην κίνηση της ευστροφίας και γίνεται λόγος μεστός, εκείνος που σε θρέφει. Στην αλληλογραφία Βαλαωρίτη-Σαμαρά, έρχομαι αντιμέτωπη με αυτήν τη διαλεκτική ακριβώς: αρχίζω να διαβάζω τον ποιητή, είναι μια αλληλουχία στη σκέψη του που με πείθει να τον ακολουθήσω στο μονοπάτι προς εξερεύνηση. Ο κ. Βαλαωρίτης θέλει να δείξει τη δυσαρέσκειά του και το θέμα είναι ότι το κάνει το κάνει παρουσιάζοντας μπροστά μας σε φάσμα ουράνιου τόξου τον λόγο πυκνωμένο επιθυμία. Ο λόγος του ρέει ξεφυσώντας στο κορμί της εξουσίας μια πνοή απ' το λαρύγγι της κοινωνίας. Έχει επιχειρήματα, έχει και ανθρωπιά. Ο κ. Σαμαράς με την απάντησή του καταθέτει τη στάση τη δική του και της παράταξής του. Ασθματικός ο αριθμημένος του λόγος με περιστρέφει και αγχώνομαι. Τέταρτον, πέμπτον, ποιο ήταν το δεύτερο θυμάσαι; Τα επιχειρήματα των πολιτικών συχνά γεννούν τις εντυπώσεις, και, φορώντας τη φενάκη του ανθρωποειδούς, ξεχνούν ποιος μιλάει, κι από πού έρχεται αυτή η φωνή. Αυτό που επίσης καμιά φορά ξεχνούν, είναι ότι η ανθρώπινη επαφή δεν χτίζεται στις εντυπώσεις, οι εντυπώσεις κουράζουν. Κι αυτό γιατί παρέχουν επιχειρήματα, ασφυκτικά, αποκομμένα απ' τον λόγο, τέτοια που δεν μοιράζονται συνέχειες, γιατί αγχωτικά προσπαθούν να βουλώσουν τον εχθρό, να πτοηθεί ο πάντα Άλλος, σαν ξιφομαχία στου θανάτου το τερέν, που η ζωή θα επιλέγει πάντα έναν. Αλλά καλό είναι να προσέχουμε να μην σκοτωθούμε μέσα στη γενιά μας. Να ποτίσουμε τον πολιτικό μας λόγο με τη συγκίνηση και τις ιδέες των εγκολπωμένων της. Να μετρηθεί ο λόγος στη συνέχεια του. Την ειλικρίνεια της σκέψης να καθαρίσουμε απ' τ' απλοϊκά τσιτάτα του μηχανικού μας μυαλού. Που ξέρει να καταστρώνει σχέδια λαβυρίνθου με το αυτόματο χέρι του, μόνο και μόνο για να είναι καταδικασμένο να μην βρίσκει την έξοδο. Να λεκτικοποιήσουμε λοιπόν το φόβο, δίνοντας αποχρώσεις στη μιλιά μας, για ν' αναμετρόμαστε μόνο με την πηγή που μας ζωντανεύει. Για να' χουν τα παιδιά μας ομηλίκους να συζούν, να συνδιαλλάσσονται, όπως συνέβη και με μας. Οι εκλογικεύσεις, εξάλλου, μαραίνονται μαζί με τις συνειδήσεις· δεν είναι παρά μπούλετς στο χάρτη.