Είναι γραμμένο για τον πατέρα. Και δη τον Κερκυραίο. 

Παιδί: Θέλω τη μάνα
Πατέρας: Επέταξε και στ' άστρα πάει να ζήσει.
Παιδί: Πώς τόσο μάκρος άρρωστη δυνήθηκε να σχίσει;
Πατέρας: Έχουν φτερούγες οι ψυχές.
Παιδί: Γιατί δεν ταις απλώνει;
Τότε η δική μας, μην αυτή τρέξει τ' αστέρια μόνη;
Πατέρας: Δεν είναι μόνη γύρω της φτεροκοπούν αγγέλοι.
Παιδί: Αν άγγελό της μ' έλεγε κοντά της θα με θέλει.
Πατέρας: Ω! Δίχως κάλεσμα Θεού, ψηλά κανείς δεν πάει. 
Κοιμήσου τώρα, ησύχασε.
Παιδί: Και ποιός μου τραγουδάει;
Πατέρας: Εγώ πουλάκι μου.
Παιδί: Εσύ κλαις. 
Πατέρας: Όχι σ'εμέ απιθώσου. 
"Ζάχαρη να' ναι ο ύπνος σου και μέλι τ' όνειρό σου."
Παιδί: Νυστάζω. Από το πλάγι μου καθόλου μην σπαράξεις.
Δος μου το χέρι - σκιάζομαι μήπως και συ πετάξεις.

Αθώοι φόβοι, Γεράσιμος Μαρκοράς