με τις υποθετικές μας αισθήσεις:

Απ΄το πρωί ο άνεμος ξεκάρφωνε τον ουρανό.
Απ΄το πρωί ο ήλιος κάπνιζε
ανάμεσα στα ερείπια. 
Αν το πρόσωπό σου, το πρόσωπο ασπίδα. Και το σύν-
νεφο εκείνο κι ο τόπος τοπίο, και τα μάτια σου στρε-
φοντας ξαφνικά δεν είχαν σκοτώσει την εικόνα που
κοίταζαν λίγο πιο πριν. 
Αν το χέρι σου ήταν.
Αν τα μάτια σου.
Αν το χέρι σου.
Αν η λέξη που πήγες να πεις.
Λοιπόν όλη τη μέρα ο άνεμος. 
Όλη τη νύχτα οι στάχτες της φωτιάς σου.

Αν, Τάκης Σινόπουλος