Ο έρωτας απάνω στο κρανίο
της Οικουμένης είναι θρονιασμένος.
Και απάνω από το θρόνο αυτόν, γελώντας
ξετσίπωτα ο αφορεσμένος,

με κέφι σαπουνόφουσκες φυσάει,
που όλο και παν' ψηλά μες στον αγέρα,
σάμπως για ν' ανταμώσουνε τους κόσμους
που βρίσκονται στα τρίσβαθα του αιθέρα.

Κι η κάθε ανάλαφρη που λάμπει φούσκα,
παίρνει ένα πέταγμα ορμητικό,
σκάνει και φτύνει την κούφια ψυχή της,
που χάνεται σαν όνειρο χρυσό.

Κι ακούω σε κάθε φούσκα το κρανίο
ν' αναστενάζει κι έλεος να ζητεί:
"Τ' άγριο αυτό παιχνίδι, το γελοίο,
πότε θα πάρει τέλος πια; Γιατί,

εκείνο που τ' ανήλεό σου στόμα
σκορπίζει στον αγέρα μ' απονιά,
το αίμα μου είναι, τέρας, και το σώμα
και το μυαλό μου κι η καρδιά, φονιά!"

Ο έρωτας και το κρανίο, Charles Baudelaire (Μτφρ. Γ. Σημηριώτης) 
από τα Άνθη του Κακού