Κάνει έρωτα και το σώμα της γίνεται ουρανός
Είναι γη σε μια πιο υψηλή μετενσάρκωση

Τομή, ΧΚ

Αχ, γιε μου, ξέρεις, ξέρεις
πούθ' έρχεσαι;

Από μια λίμνη με γλάρους
λευκούς και λιμασμένους.

Δίπλα στο χειμωνιάτικο νερό
εκείνη κι εγώ ανάψαμε
μια κόκκινη φωτιά
φθείροντας τα χείλη μας
φιλώντας την ψυχή,
ρίχνοντας όλα στη φωτιά,
καίγοντας τη ζωή.

Έτσι ήρθες στον κόσμο.

Μα εκείνη για να με δει
και να σε δει μια μέρα
πέρασε πέλαγα
κι εγώ για ν' αγκαλιάσω
τη μικρή της μέση
σ' όλη τη γη πορεύτηκα
σε πολέμους και σ' όρη,
σ' αμμούδες και σ' αγκάθια.

Έτσι 'ρθες στον κόσμο.

Έρχεσαι από τόσα μέρη,
απ' το νερό κι απ' τη στεριά.
απ' τη φωτιά κι απ' το χιόνι,
από τόσο μακριά ταξίδεψες
προς τους δυο μας,
απ' τον τρομερόν έρωτα
που μας αλυσοδένει,
και θέλουμε να μάθουμε
ποιος είσαι, τί μας λες,
γιατί γνωρίζεις πιότερ' από μας
γι' αυτό τον κόσμο που σου δώσαμε.

Σα μια μεγάλη θύελλα
τινάξαμε
το δέντρο της ζωής
μέχρι τις πιο απόκρυφες
τις ίνες των ριζών
και να' σαι τώρα
τραγουδώντας στα φυλλώματα,
στο πιο ψηλό κλωνάρι
που το φτάνουμε μαζί.

Ο γιος, Π. Νερούδα

Η έννοια του κύκλου με προβληματίζει ακόμα

Φοβάμαι όσα δημιουργήθηκαν ανά τους αιώνες
Η ισορροπία τους δηλώνει φθορά

Τί συνέβη στον ήλιο και κατέληξε έτσι

Νιώθω τη μεγάλη αλλαγή να πλησιάζει
Θα κοιμηθώ μέχρι την Άνοιξη
Θα με συντροφεύουν τα λόγια της μνήμης

Μετράω τα νεκρά πράγματα στο δρόμο που ταξιδεύω
Ακουμπάω σε αρχαίες στιγμές

Πότε θα ξαναβρεθούμε σε αυτήν την πλευρά του θανάτου;

Εκεί που ανοίγει ο κύκλος
Πίσω από το χρόνο

Αποκρούω φαντάσματα 
Βιώνω τον κόσμο σαν κάτι οριακό

Το μόνο που με κουράζει
Είναι η ηρεμία της αλήθειας
Πιστεύω μόνο στην ομορφιά

Ο Μύθος επανεισέρχεται
Στο ρυθμό του άμετρου
Δεν χρειάζεται επαλήθευση

Κι ας βρέχει πάνω μας ακόμα

Οι περισσότεροι βασιλιάδες καταλήγουν με κομμένο κεφάλι

Ο κάθε αριθμός έχει περισσότερες από μία σημασίες 
Η σαγήνη της φυλακής
Κάθε παρόρμηση θα συγχωρεθεί
Είμαστε μέρος κάποιων στοιχημάτων μεταξύ αγίων

Αποτελούμε μέρος της αντανάκλασης
Και όχι αυτή μέρος δικό μας

Και βρέχει πάνω μας ακόμα

Όχι θέληση 
Αλλά ανάγκη για θέληση
Μια διαφορετική απόλαυση
Μια οικονομία του πόθου

Την αναπαραγωγή του θανάτου
Αν θέλει να τραγουδήσει ο άνεμος
Περνάει και μέσα από κόκκαλα για να τα καταφέρει

Άλλωστε ο πόνος ακούγεται πάντα πιο δυνατά από την απόλαυση

Περίεργε ήχε· σταμάτα

Έχω την εντύπωση πως πλέον ο χώρος και ο χρόνος
Δεν είναι ένα και το αυτό
Παιδική αμνησία
Το προνόμιο των τυφλών
Μια ευγενής υπόχρεωση                  
Ή καλύτερα μια μήτρα φόβου

Τελικά είναι πιο δύσκολο να αναπνέεις
Απ' ότι πίστευα όταν γεννήθηκα

Σταμάτα να ακούς τις φωνές
Άκου τη φωνή 
Χωρίς ισότητα
Ή αναλογία των μέτρων

Κάθε άντρας λίγο πριν πεθάνει
Θα ήθελε να είναι γυναίκα

Η έννοια της αντίθεσης είναι παγίδα
Φταίει η διπολικότητα της σκέψης μας
Πρέπει να ανακαλυφθούν παράλληλοι δρόμοι

Το πρόβλημα είναι συμβολικό

Και δεν είναι το απέραντο έξω που με φοβίζει 
Μα το απέραντο μέσα

Δεν έχω παρά μόνο μια ζωή
Και σκόρπια όνειρα από τις προηγούμενες να προσφέρω
Λυπάμαι

Μα στο ύψος των ονείρων είναι που δίνεται η μάχη

Δεν είμαι με κανέναν κι αυτό σημαίνει πως είμαι με τους πολλούς

Δεν ξέρουμε τίποτα μα δεν θα αποσυρθούμε ακόμα
Γιατί το τίποτα έχει ειπωθεί
Κι ήρθε η ώρα για το κάτι
Ο καιρός πέρασε μα όχι ο χρόνος
Ο παράδεισος δεν έχει προσδιοριστεί ακόμα
Ίσως μόνο η αθωότητα
Τόσο θεούς εφηύραμε που θα πάει θα βρούμε και τον έναν

Κι αν μόνο ο θάνατος και το τίποτα μας έχουν απομείνει
Τότε στο θάνατο και στο τίποτα θα βρούμε την ελπίδα

Είχαμε από πάντα μαζί μας τον ήλιο
Και απ' ότι βλέπω ο ήλιος είναι ακόμα εδώ


Η νέα συμμετρία, Νίκος Ερηνάκης

Η νύχτα μας εχώρισεν
από όσους αγαπάμε
πριν μας χωρίσει η ξενιτειά.
(Νάναι όλοι εκεί στο μώλο;)
Σφύρα, καράβι, αργήσαμε.
Κι αν φτάσουμε όπου πάμε,
στάσου για λίγο, μα ύστερα
σφύρα να φεύγουμε όλο.

Από τα Νηπενθή, Κ. Γ. Καρυωτάκη

με τις υποθετικές μας αισθήσεις:

Απ΄το πρωί ο άνεμος ξεκάρφωνε τον ουρανό.
Απ΄το πρωί ο ήλιος κάπνιζε
ανάμεσα στα ερείπια. 
Αν το πρόσωπό σου, το πρόσωπο ασπίδα. Και το σύν-
νεφο εκείνο κι ο τόπος τοπίο, και τα μάτια σου στρε-
φοντας ξαφνικά δεν είχαν σκοτώσει την εικόνα που
κοίταζαν λίγο πιο πριν. 
Αν το χέρι σου ήταν.
Αν τα μάτια σου.
Αν το χέρι σου.
Αν η λέξη που πήγες να πεις.
Λοιπόν όλη τη μέρα ο άνεμος. 
Όλη τη νύχτα οι στάχτες της φωτιάς σου.

Αν, Τάκης Σινόπουλος

...
Δεν είδα ποτέ πώς πεθαίνουν οι άνθρωποι. Γύρισα πάντα τα μάτια μου από το θάνατο. Μα φαντάζομαι...
Παύω. Φοβάμαι μήπως πω λόγο μεγάλο.
Φυλάω ακόμα το ξυστρί και τη βούρτσα σου. Κι όταν κάποτε κι αυτά θα τα παραδώσω, θα σε φυλάξω στη μνήμη μου. 
Οι κάλοι των χεριών μου από τα λουριά σου μού είναι τόσο αγαπητοί, όσο εκείνοι που κάποτε απόχτησα στις θαλασσινές μου πορείες. Θα σου ξαναγράψω!...

Κούδεσι, Μάρτης 1941

Στο άλογό μου, Νίκος Καββαδίας

Όλα σ' αυτή τη γη μασκαρευτήκαν 
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί, 
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τι λέγεται ντροπή.


Ο Έλληνας δυο δίκαια ασκεί πανελευθέρως,
συνέρχεσθαί τε και ουρείν εις όποιο θέλει μέρος.

Γ. Σουρής, από την Ανθολογία της Οικονομίας

Είναι γραμμένο για τον πατέρα. Και δη τον Κερκυραίο. 

Παιδί: Θέλω τη μάνα
Πατέρας: Επέταξε και στ' άστρα πάει να ζήσει.
Παιδί: Πώς τόσο μάκρος άρρωστη δυνήθηκε να σχίσει;
Πατέρας: Έχουν φτερούγες οι ψυχές.
Παιδί: Γιατί δεν ταις απλώνει;
Τότε η δική μας, μην αυτή τρέξει τ' αστέρια μόνη;
Πατέρας: Δεν είναι μόνη γύρω της φτεροκοπούν αγγέλοι.
Παιδί: Αν άγγελό της μ' έλεγε κοντά της θα με θέλει.
Πατέρας: Ω! Δίχως κάλεσμα Θεού, ψηλά κανείς δεν πάει. 
Κοιμήσου τώρα, ησύχασε.
Παιδί: Και ποιός μου τραγουδάει;
Πατέρας: Εγώ πουλάκι μου.
Παιδί: Εσύ κλαις. 
Πατέρας: Όχι σ'εμέ απιθώσου. 
"Ζάχαρη να' ναι ο ύπνος σου και μέλι τ' όνειρό σου."
Παιδί: Νυστάζω. Από το πλάγι μου καθόλου μην σπαράξεις.
Δος μου το χέρι - σκιάζομαι μήπως και συ πετάξεις.

Αθώοι φόβοι, Γεράσιμος Μαρκοράς

για της ομορφιάς το πάντα αρνητικό 
(κατά κάποιο τρόπο νομίζω μας ποτίζει το μισοκαλόκαιρο λίγην ανάταση):

Για να με αγγίξεις
πρέπει να ξεγελάσεις τον δεσμώτη μου.
Για να σε αγγίξω
δούλοι προαιώνιοι 
να δουλέψουν υπερωρίες.
Μονάχα κοίτα με λοιπόν.
Και θαύμασέ με.

Έχει άλλη γλύκα
το χάδι που δε δόθηκε.

Αφροδίτη, Αφροδίτη Λυμπέρη

Κάθε πρωί 
Καταργούμε τα όνειρα
Χτίζουμε με περίσκεψη τα λόγια
Τα ρούχα μας είναι μια φωλιά από σίδερο
Κάθε πρωί 
Χαιρετάμε τους χθεσινούς φίλους
Οι νύχτες μεγαλώνουν σαν αρμόνικες
-Ήχοι, καημοί πεθαμένα φιλιά.
(Ασήμαντες απαριθμήσεις 
-Τίποτα, λέξεις μόνο για τους άλλους.
Μα πού τελειώνει η μοναξια;)

Κάθε πρωί, Μανώλης Αναγνωστάκης