'Έπειτα, το ράψιμο, μικρούλι ακόμα μαζί με τη μαμά μου στη σχολή όπου μάθαινε κοπτική-ραπτική, κι αργότερα στη βιοτεχνία της, ε, αυτό το ήξερα ανέκαθεν. Όμως οι βελόνες του πλεξίματος, αυτές οι άτιμες πάντα μου ξέφευγαν, μου ξεφεύγουν για πάντα''

Το βιβλίο της Γιούλης Βολανάκη είναι κέντημα ή μάλλον στραβοβελονιά.

Θα το παρουσιάσουμε με τον Βασίλη Μανουσάκη την επόμενη Τρίτη και η χαρά μου είναι μεγάλη.

Τον καιρό που μ’ αγαπούσες με ρωτάς ένα πρωί
στην κουβέντα μας επάνω τ’ είναι άραγε η ζωή
τότε γύρισα και σού’ πα γι’ άλλους είναι το κρασί
γι’ άλλους δόξα γι’ άλλους πλούτη μα για μένα είσαι εσύ

Τώρα που άλλαξε η καρδιά σου κι έναν άλλο αγαπάς
απορείς μου λεν ακόμη η δική μου πως χτυπά
μήπως τάχα σαν κι εμένα δεν είν’ άνθρωποι πολλοί
από μέσα πεθαμένοι και απόξω ζωντανοί

Aττίκ

https://www.youtube.com/watch?v=du4Any1t9E8

Το ποίημα, απ΄την επόμενη συλλογή στα σκαριά
 "Της καρδιάς, του ζωτικού οργάνου" στο #Andro.

Θερμές ευχαριστίες στον Γιάννη Τζανετάκη για την τιμή
και στο Νίκο Βρεττάκο για την φωτό!


http://www.andro.gr/empneusi/charis-kontou/

το προμοτάρω διαρκώς
αλλά ο Matt Elliott είναι τεράστιος καλλιτέχνης
 the calm before
όλο το νέο άλμπουμ 
https://www.youtube.com/watch?v=5hVZvrKu6oM

Ανέκδοτα ποιήματά μου, απ' την επόμενη συλλογή στα σκαριά.

εδώ στον Αναγνώστη, μεταξύ δύο εκλεκτών.

http://www.oanagnostis.gr/tris-nei-piites/

οι μάγκες είναι οι πρώτοι που χάνονται 

καθότι ριψοκίνδυνοι

https://www.youtube.com/watch?v=3qgn1Rc0YJ4

σήμερα το αεροπλάνο, θα φέρει κάποιον που αγαπάς

https://www.youtube.com/watch?v=dAGGTVft5Lk

οι όρκοι των ψαριών

https://www.youtube.com/watch?v=CtHh0Pi6wck

Η Ζυράννα Ζατέλη γράφει για τον Κωστή Παπαγιώργη.

Σήμερα νομίζω ταιριάζει στη μέρα της ποίησης και των ποιητών η αίσθηση που το κείμενο δημιουργεί: 

"Τώρα πλάκα μου κάνεις, βρε Ζυράννα, που θα γράψεις κάτι για μένα επειδή πέθανα; Για σοβαρό άνθρωπο σε είχα."

http://www.lifo.gr/mag/features/4222

Αύριο θα λάβει χώρα το 4ο Πανθεσσαλικό Φεστιβάλ ποίησης, στη Λάρισα.

Μεταξύ αξιόλογων ομοτέχνων, θα εκπροσωπήσω την Κέρκυρα, στους μαραθώνιους της ποίησης! 

Matt Elliottική διασκευή του Bang !

https://www.youtube.com/watch?v=SsFGdMZWyMQ&ebc=ANyPxKpMPCiDF3Fh9TqbyLmfjl5xZ2QGM87y60M57mKJi_YL6QPUzgTNFcR1KdVedfqu5cCaf97D

https://www.youtube.com/watch?v=5oGW7D3sDus

η βελουδένια ελιά σου

Αλίμονο. Aλίμονο. Αλίμονο. Aλίμονο.

Αλίμονο Φως
αβάσταχτο του Ήλιου
κι εσύ Γη
δείτε... δείτε...

...αυτή τη γυναίκα
τη φόνισσα παιδιών.
Αλίμονο. Δείτε... δείτε...

Ζήστε τη νύχτα
που δε χαράζει
γιατί σκοτώνουν την αυγή.
Αλίμονο. Δείτε... δείτε...

Κι εσύ
σπέρμα χρυσό του Ήλιου
ρίζα Θεών,
εσύ αθάνατη ψυχή,
αλίμονο.
Κινδυνεύεις να ξεπέσεις
στο άθλιο γένος των θνητών.
Αλίμονο. Δείτε... δείτε...
Αλίμονο Φως.

Φως παιδί βουβό
του Δία φώτισε...
Φώτισε, πράυνε της μάνας τη μανία,
διώξε μακριά από το σπίτι αυτό
την άδικη Ερινύα.
Αλίμονο. Δείτε... δείτε...

Εσύ που σώθηκες
από τις σκιερές τις Συμπληγάδες,
μάταια εμόχθησες για τα παιδιά σου;
Μάταια τα έσπρωξες έξω από την κοιλιά σου;
Δε σπάραξες; Δεν πόνεσες, όπως όλες οι μανάδες;
Μαύρη χολή ελέρωσε την καθαρή καρδιά σου.
Αλίμονο.

Αχ δυστυχισμένη εσύ,
άτυχη γυναίκα,
αλίμονο.

Είσαι από πέτρα;
Είσαι από σίδερο;
Αλίμονο.

Γιώργος Χειμωνάς

Ποιήματα άνοιξης, 

αφιέρωμα στο andro.gr από τον Γιάννη Τζανετάκη:

http://www.andro.gr/empneusi/top-10-poihmata-gia-thn-anoiksh/

Έρχεται η μάνα μου

Έρχεται λέει στον ύπνο μου συχνά και λυπημένη σαν αγνώριστη, σχεδόν δεν τη γνωρίζω αν δεν ακούσω πρώτα τη φωνή της΄στα νύχια της βαδίζοντας και αργά μη με τρομάξει ως το κρεβάτι μου. Και σκύβοντας που αισθάνομαι τα χείλη της σαν χνούδι τόσο τρυφερά πάνω στο αυτί κι η ανάσα της με αγγίζει μόλις κι έτσι σκύβοντας μου ψιθυρίζει ότι "δεν είναι τ' όνομά σου αυτό, αλλιώς σε βάφτισα, και ακόμα σου έχω φυλαγμένα τα μαλλιά μία τούφα τέφρα πίσω απ' το εικόνισμα", μου λέει και το προφέρει τόσο σιγανά που δεν το ακούω, αλλά τι όνομα απαλό, σκέφτομαι μες στον ύπνο μου, τι όνομα ωραίο και απαλό, μα πάντα το πρωί το έχω ξεχάσει.

Κώστας Γ. Παπαγεωργίου
[περιοδικό 'Η Λέξη', τεύχος 183, Γενάρης-Μάρτης 2005]

Ιστορίες


Ι. Πολλοί άντρες στην πλατεία, πολύς ήλιος, κάλτσες που φτάνουν ως τους βουβώνες, μάλλινες. Πολύς ιδρώτας, πολλά κόκαλα, κι ένας κρατούσε ένα κουτί λουκουμιών κι έλεγαν πως μέσα είχαν βάλει το πνεύμα του Μιχαήλ Αγγέλου καταϊδρωμένο, ολόγυμνο. Το καπάκι του κουτιού ήταν τρυπημένο για ν’ ανασαίνει. Ώσπου να βασιλέψει ο ήλιος, ξεψύχησε.

ΙΙ. Ο Μιχαήλ Άγγελος έκλεισε στην μπομπονιέρα μέσα το αγαπητό του πνεύμα, γυμνό, ιδρωμένο, ηλικίας 18 ετών, ετρύπησε την μπομπονιέρα για να αναπνέει κατά τη διάρκεια του μεγάλου απογεύματος της Αναγεννήσεως, μακριά από τη θάλασσα. Ο ήλιος λατρεύει αληθινά τα σίδερα και τα φιλεί κάθε βράδυ που πάει να κοιμηθεί.

ΙΙΙ. Εκεί που στρίβει το τραμ κοντά στη θάλασσα, σ’ ένα υπόγειο παρουσιάστηκε ο δωδεκαετής Χριστός υπό μορφήν κοριτσιού από την Κρήτη ή το Τσιρίγο. Το στόμα του μύριζε ανθότυρο.


Μάτση Χατζηλαζάρου

Τo πούσι - Νίκος Καββαδίας



Έπεσε το πούσι αποβραδίς

το καραβοφάναρο χαμένο

κι έφτασες χωρίς να σε προσμένω

μες στην τιμονιέρα να με δεις

Κάτασπρα φοράς κι έχεις βραχεί

πλέκω σαλαμάστρα τα μαλλιά σου

Κάτου στα νερά του Port Pegassu

βρέχει πάντα τέτοιαν εποχή

Μας παραμονεύει ο θερμαστής

με τα δυό του πόδια στις καδένες.

μην κοιτάς ποτέ σου τις αντένες

με την τρικυμία, θα ζαλιστείς.



Βλαστημά ο λοστρόμος τον καιρό

είν' αλάργα τόσο η Τοκοπίλλα

Από να φοβάμαι και να καρτερώ

κάλλιο περισκόπιο και τορπίλλα.



Φύγε! Εσέ σου πρέπει στέρεα γη

Ήρθες να με δεις κι όμως δε μ' είδες

έχω απ' τα μεσάνυχτα πνιγεί

χίλια μίλια πέρ' απ' τις Εβρίδες

Δεν σκέφτομαι- άρα υπάρχω

Σε θάλασσα καλοκαιριού που ανάσκελα
Λυμένα πια τα μέλη και ανασαίνοντας
Αλμύρα ήλιου, ολόκληρος
Στο δαχτυλάκι το μικρό της άνωσης
Λιώνει το βάρος του μυαλού
Με απέραντο
Πορτοκαλί σκοτάδι που όρμησε
Ως τις κλειδώσεις
Τι εύκολα
Καθώς αδειάζει κάθε ιδέα
Κι ανάστροφα
Ρουφάει την άφατη ευφροσύνη
               του-να-μην,
Ώσπου ολοκάθαρα:

"Δ ε ν  σ κ έ φ τ ο μ α ι  -  ά ρ α  υ π ά ρ χ ω"

αστράφτοντας

καρφώθηκε στη σκέψη μου
η σκέψη


Αντώνης Φωστιέρης 
(από τη συλλογή Πολύτιμη Λήθη, 2003, εκδ. Καστανιώτης)

κάτι in the way she moves

https://www.youtube.com/watch?v=3vrnDzOOlCI

λαζάριστον αστέρι
το νέο αίμα φωτίζεις
με τα μάτια από κάτω
τρέχατε, τρέχατε στις εκκλησίες και στα μνήματα
εσύ και το άλλο παιδάκι

https://www.youtube.com/watch?v=y-JqH1M4Ya8

M' ένα στεφάνι φως

Αλλά δε θέλει να λησμονηθεί, γιατί κανείς, κανείς δε θέλει να τον λησμονούνε, και να θυμίζει θέλει καμιά φορά, που τρυφερή κορόνα τους την είχαν, κι α πότε, βγάνοντας την κεφαλή στις ερημιές, τα χέρια ξάφνου της λευκαίνονται, και πως, τους χαραγμένους της καρπούς βυζαίνει, συσπώντας το γλυκό της στόμα βύζαινε, η λύσσα λεγεών και αγέλη, τη μάταιη αυτοχειρία επαναλαμβάνοντας, το θάνατο που δίχως λόγο ξεθυμαίνει, μες στη σιωπή που παραδέρνει ασάλευτη, σιωπή του νου, απέραντη σαν τρέλα, σαν αραιό αφιόνι μαύλιζε, και δεν τολμά, μόλις μαντεύοντας τα κυανά παθήματα των βυθοδρόμων, τη θεία νόσο που ενδοστρέφει ακάλεστη, κι από μαράζι ξάσπριζε τα χείλη, κι α πότε βγάνει, ο πόνος, πόνοι διάττοντες, βραχνάς ο αέρας σκίζοντας το στήθος, αέρας πόνος πλημμυρίζοντας σπλάχνα στεγνά, τα μάτια ξάφνου της λευκαίνονται, και πως, η νεκροφάνεια σαν λαγνεία την καθήλωνε, σαν πυρετός, σαν πρωτοΰπνι στο υγρό της μέτωπο, μ' ένα στεφάνι φως που ζώνει τους ταξιδεμένους, όταν σηκώνονται αταξίδευτοι στα σκοτεινά, σε μέρη απόσκια και στ' ανεσκαμμένα, κι όταν ταράζοντας τη γη προβαίνουν άλιωτοι, μ' ένα στεφάνι φως, και ξεματώνει, γλείφοντας τους χαρακωμένους της καρπούς, παραλογίζεται πως θα γινόταν άλλη, άνασσα στο βαθύ παλάτι των αγρών, αθλία φλώρα τ' όνομά της, σαρακήνα, σαν βλασφημία, μενεξένη, άσβεστος, με το κακό του φεγγαριού αφρίζει, κι α πότε, γέρνει το κορμάκι της στις εξοχές, σαν ημισέληνος ωχρή ξεφέγγει, μικρή γυναίκα, γυναικίτσα, βάρβαρη, καλεί το θάνατο, καλεί, που ήταν καλός, από μακριά σου μήνυσα, του λέει, ακραία κόρη και βαλεριανή, από μακριά, κι ετοιμαζότουν να φωνάξει δυνατά, και δε φωνάζει, δε λαλεί, δεν κλαίει.

Τζένη Μαστοράκη

[και αφιερωμένο στον υπόγειο κήπο της 'α...]

Τι έλεγε εκείνη η επιστολή

Μα όταν κάποιος σού μιλά με τρόμους, φωνές χαμένων σε απαίσια σπήλαια και βάλτους—

εσύ να σκέφτεσαι προπάντων τι μπορεί να εννοεί, ποιο διαμελισμένο πτώμα κρύβει στο υπόγειό του, τι δαγκωτά φιλιά και φόνους, νύχτα υπόκωφη, που σιωπηλά τη διασχίζουν αμαξοστοιχίες (συσκοτισμένες με βαριά παραπετάσματα, και στους τροχούς πανιά ή βαμπάκι), τι άνομες επιθυμίες, λύσσα, ψιθύρους, ουρλιαχτά, βεγγαλικά σε λάκκους πολιούχων, εκδικητές να τον μουσκεύουν στο αίμα όταν κοιμάται, ποιον κλέφτη, τέλος, σε βαθύ κοιτώνα χάλκινο, πνιγμένον στα λινά και κλαίει—

και να τον συμπαθείς, προπάντων να τον συμπαθείς, αγαπητέ Αρθούρε ή Αλφόνσε.

Τζένη Μαστοράκη

[πηγή: http://mastorakilfh2007.blogspot.gr/]