Δεν σκέφτομαι- άρα υπάρχω

Σε θάλασσα καλοκαιριού που ανάσκελα
Λυμένα πια τα μέλη και ανασαίνοντας
Αλμύρα ήλιου, ολόκληρος
Στο δαχτυλάκι το μικρό της άνωσης
Λιώνει το βάρος του μυαλού
Με απέραντο
Πορτοκαλί σκοτάδι που όρμησε
Ως τις κλειδώσεις
Τι εύκολα
Καθώς αδειάζει κάθε ιδέα
Κι ανάστροφα
Ρουφάει την άφατη ευφροσύνη
               του-να-μην,
Ώσπου ολοκάθαρα:

"Δ ε ν  σ κ έ φ τ ο μ α ι  -  ά ρ α  υ π ά ρ χ ω"

αστράφτοντας

καρφώθηκε στη σκέψη μου
η σκέψη


Αντώνης Φωστιέρης 
(από τη συλλογή Πολύτιμη Λήθη, 2003, εκδ. Καστανιώτης)