[Χθες βρέθηκα στην παρουσίαση μίας πολύ σημαντικής ποιήτριας, της Δήμητρας Χ. Χριστοδούλου για το βιβλίο της 'Το ελάχιστο ψωμί της συνείδησης'. Η Δ.Χ. είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση που δεν συγκαταλέγεται σε καμία γενιά. Χωρίς να φωνάζει, έχει δυνατή φωνή, και μάλιστα παροντική· μιλάει για όλες τις ηλικίες της εποχής αυτής και δίνει στην εποχή την ίδια την αξία που της αναλογεί. 
Η ποίησή της παίζει ρόλο υποβολέα. Δεν είναι το λουλούδι που πρωταγωνιστεί, αλλά ο τροφοδότης σπόρος, που ο καθένας θέλει στον κήπο του.

Και κάτι ακόμα: μου κάνει εντύπωση, έχει την ίδια φωνή στην απαγγελία, στο γραπτό και στην ζωή. Αυτό είναι νομίζω μία ένδειξη αυθεντικής ψυχής.]


Αυτοκρατορίες

Αν μου δοθεί ο πρώτος στίχος,
Η κυρία η ηλικιωμένη στον δεύτερο
Θα ξαναγίνει η μητέρα μου.
Ουδέποτε γνωστή κι όμως τι θλίψη
Αυτά τα βαριά της γεράματα...

Κάποτε προσηνής και σβέλτη
Μπαινόβγαινε σε αλλεπάλληλα οχτάωρα
Υπακοή, παραγωγή, αποταμίευση
Κι ένα μαύρο κουρτινάκι ανάμεσα
Σε πρώτη και δεύτερη κόρη.

Τώρα απλωμένη σε στρωσίδια δύσκαμπτα
Θερμαίνει με μια σόμπα χαλαζία
Ένα άδικα μεγάλο δωμάτιο.
Υπολογίζοντας με γουλιές αναπνοής
Πόσα μερόνυχτα υγείας
Εξασφαλίζει με αβέβαιη σύνταξη.

Κι ενώ η αρρώστια προχωρεί κατά το νόμο,
Ανάμεσα από τις θορυβημένες θυγατέρες
Παράνομα τρυπώνει η απλή φροντίδα
Ενός μεσημεριού με χρυσόσκονη.
Πλούσια πασπαλίζει το πάπλωμα
Σαν να είναι η πρησμένη γερόντισσα
Μια Αικατερίνη της μακράς δυναστείας
Που έφερε ένα έθνος ως τη θάλασα,
Προτού φέρει με οικονομία το γιατρό.

Δ.Χ.