Συντέλεια η οικογενειακή

Χάθηκαν ρήματα σ’ αυτό το σπίτι, ρήματα σπάνια 

που μας φιλούσαν κάποτε στο μέτωπο, μας έβαζαν για ύπνο 

δεν είναι πίσω από τον καναπέ, στα συρτάρια μέσα, στη ντουλάπα δες 

άμα τα βρίσκει η μάνα, που συγυρίζει τα δάκρυα 

τα διπλώνει, τα βάζει σε χρόνους συνοπτικούς 

αγκαλιαζόμαστε σαν να ανήκουμε στο παρελθόν μας 

ο πατέρας κολύμπησε μόνος το μαύρο νερό 

έφτασε απέναντι, μας περιμένει 

εμάς, που φορέσαμε το πένθος στο μπράτσο σαν άντρες 

εμάς, που κουβαλήσαμε στους ώμους το μαόνι και την κερασιά 

μην κλαις μαμά, για σένα αφήνω τα μαλλιά μου μακριά

Νίκη Χαλκιαδάκη