κοντά στη νύχτα, υπογράφει ο Χ. Σ. Κρεμνιώτης:


                                                                                                         κοντά στη νύχτα

άρρωστοι τόποι για την τρυφερότητα της ζέστης:

η ορχήστρα που έπαιζε στους δρόμους
αποχωρεί
μες στο χρυσό κατάφωτο της μεσημβρίας.

(στο ζενίθ της αιθρίας
η τελευταία λεγεώνα του ήσκιου
γλιστρά περιδεής,
απ' της ψυχής τον βιγλάτορα ξεφεύγοντας και
μαζί παρασύροντας 
τις υγρές φορεσιές της- του Ηράκλειτου.
τότε- στην αναπόφευκτη ομολογία του ήλιου-
τόση η Φωνή της εντολής που
η ομορφιά
              γίνεται κόσμος)

οι ανάπηροι, κοιτούν απ' τα μπαλκόνια
τους μουσικούς να απομακρύνονται 
απαξιωμένοι- κάποιοι 
γυμνοί σχεδόν, από την αγανάκτηση. 

μόνο το ύψος της υπομονής 
των λίγων πεύκων στη δοκιμασία του δειλινού
σηκώνει
τα φορτωμένα μάτια 
στο πεθαμένο φως που
                                  γίνεται χρώματα.

κι εμείς, ακίνητοι ∙ 
και ας φυσά γλυκά, επάνω
απ' τους ανθρώπους που εγκατέλειψε ο άνθρωπος.