περπατώ στο μουσικό εμβατήριο του χρόνου: 

Νιώθω το σώμα μου σαν μια βάση που πάνω της είναι περασμένες χορδές. Τα νεύρα μου και τα κόκαλά μου είναι χορδές. Αισθάνομαι σάμπως να περνούν από πάνω τους δάχτυλα της αιωνιότητας. Περπατώ και νομίζω πως ακούγομαι.

25.5.1962, Ν. Βρεττάκος