Σήμερα έφυγε ο Βύρων Λεοντάρης, ο 'ποιητής της ήττας'...

ΑΠΟΧΡΩΜΑΤΙΣΜΟΙ

Το δείλι σέρνεται κι αλλάζει πάλι δέρμα
Μες τις ψυχές μας, απαρνιέται όλα ξανά
τα χρώματά του – κι απομένουμε στεγνά
τοπία χωρίς αρχή και χωρίς τέρμα.

Γρίφοι λυμένοι και ξανά μπλεγμένοι
χτυπιόμαστε όλη μέρα σαν τυφλοί
για μια καλύτερη θεσούλα στο κλουβί
κι όλο βρισκόμαστε σφιχτότερα δεμένοι.

Στα λόγια σπάταλοι, φιλάργυροι όμως στο αίμα
κάναμε χάος το τοσοδά μας το μυαλό
-ο φόβος είναι θερμοκήπιο καλό,
ανθίζει σ’ όλες του τις ποικιλίες το ψέμα.



Ακούς και δεν γνωρίζεις τ’ όνομά σου,
κρυώνει η μοίρα που παλιά σου ‘χε δοθεί
-σε ποιές λοιπόν παγίδες έχουμε συρθεί;
Μέγα κακό είναι ν’αρνηθείς τ’ ανάστημά σου.

Δεν είναι ο κόσμος πείραμα στους τρόμους
του απείρου, όχι, δεν είναι δοκιμή.
Μπορείς να σέρνεσαι μια ολόκληρη ζωή,
υπογραφή δειλή μέσα στους δρόμους;

Θα ‘ναι φριχτό να φύγουμε έτσι, δίχως
μια πίστη, έναν αγώνα, μια κραυγή
-άνθρωποι που πεθάναν δίχως μια αμυχή,
άνθρωποι που “διελύθησαν ησύχως….’

(από την “Ομίχλη του μεσημεριού’, 1959)

[πηγή: ο αναγνώστης]

φωτογραφίες του Ανδρέα Εμπειρίκου (2 Σεπτεμβρίου 1901- 3 Αυγούστου 1975)

http://www.youtube.com/watch?v=fj24ALFh4lc

Καλοκαίρι
η γαλάζια προκυμαία θα σε φέρει
καλοκαίρι
καρεκλάκια, πετονιές μέσ’ το πανέρι
μες τη βόλτα αυτού του κόσμου που μας ξέρει
καλοκαίρι
πλάι στα μέγαρα, στις τέντες με τ’ αγέρι
καλοκαίρι
με χρυσούς ανεμιστήρες μεταφέρει
την βανίλια με το δίσκο του στο χέρι
την κοψιά μιας προτομής μέσ’ το παρτέρι
καλοκαίρι
μ’ ανοιχτό πουκαμισάκι στα ίδια μέρη

Καλοκαίρι
με μισόκλειστες τις γρίλιες μεσημέρι
καλοκαίρι
καθρεφτάκια και μια θάλασσα που τρέμει
στο ταβάνι και τους γύψους μεσημέρι
καλοκαίρι
με τον κούκο μέσ’ τα πεύκα και στ’ αμπέλι
καλοκαίρι
στόμα υγρό, μικροί λαγώνες, καλοκαίρι
με τη φέτα το καρπούζι στο ‘να χέρι
με φιλιά μισολιωμένα, καλοκαίρι
καλοκαίρι
λίγες φλούδες στης κουζίνας το μαχαίρι

Καλοκαίρι
του σκυμμένου θεριστή του τυφλοχέρη
καλοκαίρι
με βαριά μοτοσικλέτα μες τα σκέλη
τους φακούς του ανάβει μέρα μεσημέρι
καλοκαίρι
όλο πίσσα και κατράμι καλοκαίρι
καλοκαίρι
με τον ρόγχο του air condition μεσημέρι
φαλακροί μέσ’ τις σακούλες μας σαν γέροι
εκεινού με τ’ άσπρο κράνος που μας ξέρει
καλοκαίρι
μια οσμή νεκροθαλάμου, καλοκαίρι

Καλοκαίρι
στην αρχή σαν έγχρωμο έργο στην Ταγγέρη
αλλά εν τέλει
με του κάτω κόσμου το έγκαυμα στο χέρι
την λαχτάρα του στον κόσμο περιφέρει
καλοκαίρι
στον χαμό του οδηγημένο και το ξέρει
καλοκαίρι
τόσο ώριμο που πέφτοντας προσφέρει
μια πλημμύρα των καρπών, στάρι και μέλι
στον σπασμό του το απόλυτο το αστέρι
καλοκαίρι
μες τα κόκκινα της δύσης του ανατέλλει

Πλεγμένος ήχος- στιγμή ισορροπίας.


http://www.youtube.com/watch?v=fQAFfeQNpGc

Κέρκυρα


Το βράδυ θα πέφτει πάντα στα νερά. Γείρε στην προκυμαία 

όταν μακραίνουν τα φώτα της πόλης και πες δεν έμεινε τίποτα 

στα λιόδεντρα που δένονται με τη θάλασσα. Όπου κι αν πας 

θ’ αρχίζεις ένα αίσθημα και θα τ’ αφήνεις μισό τελειωμένο 

Γείρε και πες δεν έμεινε τίποτα 

μια ξεραμένη μέδουσα πάνω στο βράχο 

το χέρι μου ανεπαίσθητα στον ώμο και η μαλακή γραμμή του ορίζοντα 

στα μάτια σου

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου

Απομεσήμερο στον πλανήτη Κυκλάδες 

Ουρλιάζει ο γάιδαρος σαν γριέντζω 

δαγκώνει τ’ αγκωνάρια στις ξερολιθιές 

ο άνεμος τζίτζικες ξεριζώνει 

φρενάρουν τόσο λαγαρά τα κύματα τα μνήματα κι ένα γριάκι 

πάνω στα βράχια σκίζονται ξεκαρδίζονται 

σκάρτα σκούτερ σπέρνουν εμετά μεταλλικά 

σούπερ σύννεφα σκιάζουν τις ντομάτες 

τον δαίμονα μέσα στις ντομάτες 

γάτες περνούν ξυστά στη σκέψη κατακίτρινες 

ήταν μεσημέρι όταν σε πήρε και σε σήκωσε 

φως είσαι χαμένο κορμί 

ο τρικυκλάς διαλαλεί 

έχω πράμα σκασμός μεγάφωνο σαλεύει κάπως 

μπα ήταν λίγη ταραχή και πάει 

να πάλι λέω αν ρωτάτε 

η Σοφία γαλήνια κοιμάται. 

Σάκης Σερέφας,

Κάστρο Σίφνου, Ιούλιος 1999

Πηγή : Andro.gr

H´ 

Μὰ τί γυρεύουν οἱ ψυχές μας ταξιδεύοντας 

πάνω σὲ καταστρώματα κατελυμένων καραβιῶν 

στριμωγμένες μὲ γυναῖκες κίτρινες καὶ μωρὰ ποὺ κλαῖνε 

χωρὶς νὰ μποροῦν νὰ ξεχαστοῦν οὔτε μὲ τὰ χελιδονόψαρα 

οὔτε μὲ τ᾿ ἄστρα ποὺ δηλώνουν στὴν ἄκρη τὰ κατάρτια. 

Τριμμένες ἀπὸ τοὺς δίσκους τῶν φωνογράφων 

δεμένες ἄθελα μ᾿ ἀνύπαρχτα προσκυνήματα 

μουρμουρίζοντας σπασμένες σκέψεις ἀπὸ ξένες γλῶσσες. 

Μὰ τί γυρεύουν οἱ ψυχές μας ταξιδεύοντας 

πάνω στὰ σαπισμένα θαλάσσια ξύλα 

ἀπὸ λιμάνι σὲ λιμάνι; 

Μετακινώντας τσακισμένες πέτρες, ἀνασαίνοντας 

τὴ δροσιὰ τοῦ πεύκου πιὸ δύσκολα κάθε μέρα, 

κολυμπώντας στὰ νερὰ τούτης τῆς θάλασσας 

κι ἐκείνης τῆς θάλασσας, 

χωρὶς ἁφὴ 

χωρὶς ἀνθρώπους 

μέσα σε μία πατρίδα ποὺ δὲν εἶναι πιὰ δική μας 

οὔτε δική σας. 

Τὸ ξέραμε πὼς ἦταν ὡραῖα τὰ νησιὰ 

κάπου ἐδῶ τριγύρω ποὺ ψηλαφοῦμε 

λίγο πιὸ χαμηλὰ ἢ λίγο πιὸ ψηλὰ 

ἕνα ἐλάχιστο διάστημα.

Γ. Σεφέρης

Θάλασσα

Ομως τα στήθια που τα ταράζει κάποιο
θανάσιμο πάθος δεν θα γαληνέψουν

Τα σύννεφα γιγάντικα φαντάζουν κι ασημένια
στο μολυβένιον ουρανό
σαν τα χτυπά του ήλιου το φως· σαν τα χτυπά ο αγέρας
φεύγουνε πίσω απ' το βουνό.

Κι είναι θεριό η θάλασσα. Το παρδαλό της χρώμα
δίνει της -- μπλαβό εκεί μακριά,
πιο δώθε ανοιχτοπράσινο κι ακόμα δώθε γκρίζο --
κάποια παράξενη θωριά.

Κ. Καρυωτάκης

Νίκος Καρούζος, 9 ποιήματα απ' τη φωνή του -αντί μουσικής-

http://www.youtube.com/watch?v=KOb5NaWzHNE

Κάτι μέσα μου δακρύζει διαρκώς,
αποτραβιέται σε μια γωνιά να μην το βλέπουν
και δακρύζει.

Κώστας Μόντης