H´ 

Μὰ τί γυρεύουν οἱ ψυχές μας ταξιδεύοντας 

πάνω σὲ καταστρώματα κατελυμένων καραβιῶν 

στριμωγμένες μὲ γυναῖκες κίτρινες καὶ μωρὰ ποὺ κλαῖνε 

χωρὶς νὰ μποροῦν νὰ ξεχαστοῦν οὔτε μὲ τὰ χελιδονόψαρα 

οὔτε μὲ τ᾿ ἄστρα ποὺ δηλώνουν στὴν ἄκρη τὰ κατάρτια. 

Τριμμένες ἀπὸ τοὺς δίσκους τῶν φωνογράφων 

δεμένες ἄθελα μ᾿ ἀνύπαρχτα προσκυνήματα 

μουρμουρίζοντας σπασμένες σκέψεις ἀπὸ ξένες γλῶσσες. 

Μὰ τί γυρεύουν οἱ ψυχές μας ταξιδεύοντας 

πάνω στὰ σαπισμένα θαλάσσια ξύλα 

ἀπὸ λιμάνι σὲ λιμάνι; 

Μετακινώντας τσακισμένες πέτρες, ἀνασαίνοντας 

τὴ δροσιὰ τοῦ πεύκου πιὸ δύσκολα κάθε μέρα, 

κολυμπώντας στὰ νερὰ τούτης τῆς θάλασσας 

κι ἐκείνης τῆς θάλασσας, 

χωρὶς ἁφὴ 

χωρὶς ἀνθρώπους 

μέσα σε μία πατρίδα ποὺ δὲν εἶναι πιὰ δική μας 

οὔτε δική σας. 

Τὸ ξέραμε πὼς ἦταν ὡραῖα τὰ νησιὰ 

κάπου ἐδῶ τριγύρω ποὺ ψηλαφοῦμε 

λίγο πιὸ χαμηλὰ ἢ λίγο πιὸ ψηλὰ 

ἕνα ἐλάχιστο διάστημα.

Γ. Σεφέρης