Το δείπνο

Άλλες αυγές, άλλες μυθολογίες.

Άμα νυχτώσει –σκύβοντας μπλε στις μακρινές τουλίπες–

κι ανάψουν μετά το φρούτο τα πούρα τους

οι καλεσμένοι

θα πέσουν αυτά τα σκοτεινά

απ’ την ομπρέλα των πορτατίφ χρώματα της σάλας

στην πέτσα του ποταμού ως ανταύγειες

θα τα παρασύρει

το κρύο νερό

μαζί με καρβουνόπλοια χωρίς καρίνες

προς βόρεια

       όπου

              προμηθεύουν τις λαμπερές

              ανοιξιάτικες νύχτες

              το εναλλασσόμενο φίδι

              του σέλατος

              και βλέπουν τους κρυστάλλους πορτοκαλείς

              στα χιονοπέδιλά τους

              οι αποστάτες

              που –σαν αυτόματες κάμπιες–

              πορεύονται με την πειθαρχία της προαπόφασης

              για έναν σίγουρα ανέμελο

                     έλκοντα

                            πόλο

                                   να ταφούν

                                           μακριά απ’ την πατρίδα τους

                                                      για να στεριώσει αυτή των γόνων.

Αλέξιος Μάινας,

από την ποιητική συλλογή:

«Το περιεχόμενο του υπόλοιπου», εκδ. Γαβριηλίδης, 2011.