Οι φθόγγοι

Χιλιάδες κεφάλια
μετέωρα.
Παίρνουν μια λέξη
και την κατασπαράζουν.
Παρακολουθείς
απερίγραπτες συσπάσεις
των φθόγγων
από στόμα σε στόμα.
Λένε όλοι τους
το ίδιο πράγμα
διαμελισμένο.

Τζένη Μαστοράκη

[από το www.poiein.gr]

Ήθελα να σου πω το τραγούδι
του τυφλού ποιητή της Βαβυλώνας
γεμάτο παραμύθια, σαν την Παλιά Διαθήκη
πριν απ΄τους Εβδομήκοντα.
Για τα ελάφια που γυρεύανε
νερό στο βενζινάδικο
και το Χριστό που δούλευε μικρός
σε συνεργείο αυτοκινήτων.
Τότε ένα γράμμα
γεμάτο κατάγματα
ήρθε από πολύ μακριά
και μας παράγγειλε να κλείσουμε τις πόρτες.

Τζένη Μαστοράκη

[από το www.poiein.gr]

Αν ήσουν εδώ,
θα χάιδευες τα απαλά μαλλιά

[Τ' Αγιού, σήμερα]

Το δείπνο

Άλλες αυγές, άλλες μυθολογίες.

Άμα νυχτώσει –σκύβοντας μπλε στις μακρινές τουλίπες–

κι ανάψουν μετά το φρούτο τα πούρα τους

οι καλεσμένοι

θα πέσουν αυτά τα σκοτεινά

απ’ την ομπρέλα των πορτατίφ χρώματα της σάλας

στην πέτσα του ποταμού ως ανταύγειες

θα τα παρασύρει

το κρύο νερό

μαζί με καρβουνόπλοια χωρίς καρίνες

προς βόρεια

       όπου

              προμηθεύουν τις λαμπερές

              ανοιξιάτικες νύχτες

              το εναλλασσόμενο φίδι

              του σέλατος

              και βλέπουν τους κρυστάλλους πορτοκαλείς

              στα χιονοπέδιλά τους

              οι αποστάτες

              που –σαν αυτόματες κάμπιες–

              πορεύονται με την πειθαρχία της προαπόφασης

              για έναν σίγουρα ανέμελο

                     έλκοντα

                            πόλο

                                   να ταφούν

                                           μακριά απ’ την πατρίδα τους

                                                      για να στεριώσει αυτή των γόνων.

Αλέξιος Μάινας,

από την ποιητική συλλογή:

«Το περιεχόμενο του υπόλοιπου», εκδ. Γαβριηλίδης, 2011.

Νέα είσοδος μέσα στη φύση

(του Νίκου Καρούζου)


Χωρίς να ξέρω πια τίποτα για λαοθάλασσες
κι άλλες τέτοιες ιστορίες.

Βραδινά νερά νυφική συμπλήρωση
στα μετάξια του μεγάλου μετανάστη του αγέρα
καθώς το σύννεφο μονάζει στη λιγόλεπτη ζωή του
για να στρέφονται τ' άνθη προς τον ήλιο
χωρίς αντάμειψη και συνέχεια.
Να μη σε κοροιδέψει τ' αδιάκοπο ταξίδι του αγέρα.
Τα δάκρυα σκορπίζουν ομορφιά- το ξέρουμε-
μα φέρνουν όμως και μύξα στους ανθρώπους.

ΤΙ ΑΠΑΝΤΗΣΑ ΣΤΗ ΜΑΡΙΑΝ

Όταν μου εκμυστηρεύτηκε τους πόνους της
    -τη μάστιγα των ερώτων-

την καθημερινότητα,
που κάθε άλλο ήταν αυτή
που ονειρευότανε, όχι, όχι της είπα

ο έρωτας δεν είναι αλέτρι που γεωργεί καμένη γη
είναι μάλλον ένα πούπουλο

ή μάλλον εσύ είσαι το χνούδι
πάνω στο πούπουλό του και πετάς

καλύτερα ξάπλωσε στο γρασίδι
κάθε μέρα που ξυπνάς ή φίλα το αγόρι σου


Ζαφείρης Νικήτας, 
από την νεοεκδοθείσα συλλογή 'Τα νερά του μετανάστη'