Η μπαλάντα της σκόνης

Ευγένιος Αρανίτσης


Ανάμεσα σε δυο σκιές πλαγιάζει λυπημένη
η πείνα σου για το τίποτα
επειδή είσαι μικρή κι ευλύγιστη σα μουσική δίχως λόγια
κι έτσι πάντα κάποιον περιμένεις κάτω απ' τα φώτα
δίχως να κάθεσαι
δίχως να υποφέρεις απ' τα δευτερόλεπτα.
Εγώ κι η κόρη μου θα παντρευτούμε λοιπόν
μέσα σε μιαν ανήλιαγη κρεβατοκάμαρα και μέσα
σ' αυτή τη δαπανηρή ταξινόμηση των πραγμάτων,
θα παντρευτούμε αφού υπάρχουν όλες οι ανέχεις κι ο
ηλεκτρισμός
που μας περιμένει σαν ένα φίδι στη τρύπα του
κι η σκόνη που μας προστατεύει σαν αυστηρή μητέρα
κι οι τυφλοί περίπατοι του νερού σ' έναν πρωινό κήπο
όπου η κόρη μου την επομένη του γάμου μας
θα πλένει τα ρούχα και τα ματωμένα σεντόνια.
Ανόητη σκόνη, απευθυνόμαστε στο Θεό μας στον ενικό
Αλλά μ' εσάς θα μεταχειριστώ την ευγένεια εκείνου που κινδυνεύει.
Αν είσαστε πραγματική κυρία θα σας εξηγούσα το γιατί
Eνα ξέσπασμα παιδικού θυμού μπορεί να διακόψει τον
απογευματινό σας ύπνο
και γιατί η μονοτονία της ντροπής μου επιμένει
να σας αφιερώνει αυτό το δυσνόητο ποίημα.