Σήμερα το χκ κλείνει 1 χρόνο ζωής. Ένα ποίημα 'εορταστικό' και κάπως επίκαιρο από τις κερασιές:


Ο δρόμος με τα κόκκινα δέντρα


Το μοναστήρι κάθεται στην κορυφή της πλαγιάς με τα

μήλα και τα υπόλοιπα, συγγενικά, αγαπημένα και πα-

νάγαθα φρούτα. Σήμερα είναι μια διαυγής, χειμωνιάτικη

μέρα. Τα βήματα μουλιάζουν στο μπετόν και τα πόδια

μου γίνονται γκρι από πάνω ώς κάτω λερώνοντας τα

όνειρα των προσκυνητών. Οι λεύκες με συντροφεύουν,

τρέχουν συχνά μπροστά και σφυρίζουν ανέμελα ένα ρυθ-

μικό εμβατήριο. είναι αγγελικές. Στάζουν αίμα και οι

ώμοι τους αγγίζουν τον ουρανό. περπατώ ευθυτενής.

Αποφεύγω τα πουλιά που πετούν ψηλά και δεν τα

φτάνω ούτε στις μύτες. Τα ερπετά που σέρνονται λίγο

πιο πάνω απ’ την υπόληψή μου. Χαιρετώ τις πεταλού-

δες με το μέτωπο καθαρό, αφού ξέρω ότι δεν έζησαν

χθες για να δουν τα αίσχη μου. εκεί που θα πάω, σκέ-

φτομαι, θα ακουμπήσω τον ουρανό κι εγώ μαζί με όλα τα

στοιχειά της φύσης. Θα ξυπνάω το πρωί μ’ ένα αγιό-

κλημα στο στόμα και το βράδυ θα φυτεύω κισσούς να

ξορκίσω και το τελευταίο, ανθρωπόμορφο υβρίδιο που

θέλει το κακό μου. Ροδίζουν τα μάγουλά μου, όχι από

ενοχή! μα η βροχή χθες βράδυ ήταν πολύ κομψή, φο-

ρούσε κόκκινο κραγιόν και με φίλησε δυο αμαρτίες σταυ-

ρωτά. Ξεκουμπώνω το πουκάμισο να φουσκώσει το

στήθος λίγο ανάταση. Οι λέξεις φόρεσαν παλτό και βγή-

καν ξεσκούφωτες. Θα μου παγώσουν... Και πώς θα προ-

σεύχομαι… Ένας περαστικός με παχιά δάχτυλα μου

έριξε μια ματιά. Απορώ γιατί δε ζήτησε αντάλλαγμα.

Θα έδινα όλη μου την αγιότητα για λίγα κεράσια, σκέ-

φτηκα. Οι κερασιές το χειμώνα είναι μια κόκκινη επα-

νάσταση. μήπως να γυρίσω πίσω. Όχι. Τα βήματα με

προλαβαίνουν σε κάθε ανηφόρα. Οι μοναχοί θα δει-

πνήσουν στις εφτά κι ο θεός αργότερα. Δεν θα προλάβω

και μου ‘ρχεται να κλαίω. Το παραλήρημα συμβαίνει

πριν το δείπνο. Οι πάλλευκες λεύκες μου ροκανίζουν

τα σωθικά με πόνο. Το άσπρο είναι απειλητικό για έναν

καλόγερο. Θα ντύσω τις αγαπημένες μου λεύκες πορ-

φύρα από ροδόνερα. εξάλλου, ως γνωστόν, το κόκκινο

σερβίρει μόνο ψευδαισθήσεις. Θα πέσω στο πιο κο-

ντινό χαντάκι, για να με βρουν γρήγορα και να με θά-

ψουν μαζί με τις εικόνες και τα αίματα. Θα ξαπλώσω

και θα πάρω θέση αθάνατου. Θα σταυρώσω τα χέρια.

Τα παχιά δάχτυλα θα μ’ αγκαλιάσουν σφιχτά γύρω απ’

το λαιμό (που κρατάει με αφθαρσία ένα κεφάλι γεμάτο

όραμα από έναν πολύ πιο όμορφο παράδεισο). Το κόκ-

κινο δεν είναι πουθενά, μόνο στις αμαρτίες. περπατάω

ευθυτενής ώς το τέλος.

Έφτασα. Έχω γεράσει δέκα χρόνια.

[Οι κερασιές το χειμώνα είναι μια κόκκινη επανάσταση, 2012]