Ο γέρος μου φοβόταν το τηλέφωνο, ποτέ δεν το συνήθισε, ποτέ δεν τ' άφησε να μπει μες στη ζωή του. Είκοσι χρόνια έκανα στην ξενιτιά και δεν μου τηλεφώνησε ούτε μια φορά. Κι εγώ όταν τηλεφωνούσα, του 'δινε με το ζόρι η μάνα μου το ακουστικό, για να μου πει δυο λόγια μασημένα. Το 'τρεμε "του διαόλου το μηχάνημα".
Όμως, απ' όταν πέθανε, αδιάκοπα σχεδόν τηλεπικοινωνεί μαζί μου, και τόσο ζωντανά, α, τόσο ζωντανά που, όταν βγαίνω απ' τ' όνειρο, νιώθω, ώρες πολλές, ολόκληρη τη μέρα, τη μυρουδιά του στα ρουθούνια μου.

Αργύρης Χιόνης