Η πρωτοβουλία της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση να επιλεχθούν στίχοι του Καβάφη και να τοποθετηθούν σε όλη την Αθήνα σαν εγχείρημα είναι πρωτοποριακό και φέρνει την ποίηση στην ρέουσα ζωή, εκεί που γράφτηκε και εκεί που στην πραγματικότητα μιλάει. Παρόλα αυτά, όπως είδα σήμερα ότι γράφει και η Ν. Χατζηαντωνίου, είναι σημαντικό το γεγονός ότι ορισμένοι απ' τους στίχους αυτούς έχουν αποκοπεί απ' το υπόλοιπο ποίημα, με αποτέλεσμα να δίνουν νόημα διαφορετικό απ' αυτό στο οποίο στοχεύει ο ποιητής. Εξάλλου, ο Καβάφης συχνά μιλάει σαρκαστικά, κάτι που δεν αναδεικνύεται σ' έναν μεμονωμένο στίχο, με την έννοια ότι μπορεί ο ποιητής να εννοεί το ακριβώς αντίθετο απ' αυτό που γράφει. Και αυτό γιατί η αυτοτέλεια του Καβάφη βρίσκεται στο ποίημα που αποτελεί όχι ένα μερικό αντικείμενο που βγάζει κραυγές, αλλά έναν εν ζωή οργανισμό, που μέσα από την σύνθεση των αντινομιών του, στοιχειοθετεί το όλο και μιλάει μέσα απ' την ατμόσφαιρα που αναδύει. 

παρακάτω παραθέτω και το άρθρο της Ν. Χατζηαντωνίου: http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes--politismos&id=392462