σμίγει το πρωινό με το σκοτάδι, μ' ένα ποίημα του Βασίλη Ρούβαλη από τον ''Νότο'':

Λάβα το νερό
κυλάει στον ύπνο σου

Ποθητή με ξέπλεκα μαλλιά
          κλίνες ατζαλένιες νυφικές
                   το καλημέρα βουλιάζει στο μετάξι
μέσ' από χάλκινους καθρέφτες δίνεις προσταγές

Το τίποτε ειπωμένο αλλιώς μοιάζει με καταιγίδα
είναι τ' αληθινό παρόν που τώρα τραγουδώ

Δεν πίστεψες δεν είδες
          μυστικές βαφές
                   νάματα των αγίων

Στρόπες και γρατίλια στο σκοτάδι
σμίγουν με κουβέντες της στιγμής
απόψε το φεγγάρι νανουρίζει τον καπετάνιο
με της ξεχασμένης μάνας τη φωνή

Πορτολάνοι σε γενοβέζικες αρμάδες
τάσια ασημοκέντητα λαδούσσες και μπαχάρια 
          να νοσταλγείς
Είναι το παρελθόν που αναπνέεις

Στον λυγμό του πεύκου
          το λυκόφως γδέρνει το πετσί σου
Σφίξε γερά τον σταυρό
                    στον γκρεμισμένο τρούλο

Δεν πίστεψες δεν είδες
          της Ερωφίλης τα μαλλιά ν' αποσπερίζουν
                   στη Συρακούσα τον μούστο να βεντεμίζουν

Δεν είναι θαύμα 
θολή προβάλλεις στο νερό
          αναγεννιέσαι 
Τ' άγγιγμα το παρθενικό στυφό είναι
                   λίβας βιαστικός

Το τοπίο γέρνει στην ομορφιά σου

Μη μιλάς άλλο για φυγή
Φεύγουν οι ώρες φεύγουν
Κι εγώ με τις φωνές εδώ θα μείνω 

Δεν πίστεψες δεν είδες το ξημέρωμα.