A la pointe acérée

Είναι γυμνές οι φλέβες των ορυκτών, οι κρύσταλλοι

στις πτυχές των πετρωμάτων.

Άγραφο, που

σκλήρυνε κι έγινε γλώσσα, αφήνει

έναν ουρανό ελεύθερο.

(Πρός τα πάνω ριγμένοι, στο φως,

λοξά, έτσι

κι εμείς πλαγιάζουμε.

Πόρτα εσύ μπροστά του άλλοτε, πίνακας

με το σκοτωμένο

αστέρι από κιμωλία:

το 

έχει τώρα ένα μάτι - που διαβάζει;)

Δρόμοι για εκεί.

Ώρα του δάσους πλάι

στο γάργαρο αυλάκι της ρόδας.

Από κάτω

μαζεμένο,

μικρό, σχισμένο

βελανίδι: κάτι ανοιχτό

και μαυρισμένο, που

το ρωτάνε δάχτυλα σκέψεις

για - -

για που;

Για

το ανεπανάληπτο, για

αυτό για 

όλα.

Γάργαροι δρόμοι για εκεί.

Κάτι, που προχωράει, αχαιρέτιστο

σαν να' γινε καρδιά,

έρχεται.

Paul Celan

(μτφρ. Χρήστος Γ. Λάζος)

από τη συλλογή 'Του κανενός το ρόδο'