Η έννοια του κύκλου με προβληματίζει ακόμα

Φοβάμαι όσα δημιουργήθηκαν ανά τους αιώνες
Η ισορροπία τους δηλώνει φθορά

Τί συνέβη στον ήλιο και κατέληξε έτσι

Νιώθω τη μεγάλη αλλαγή να πλησιάζει
Θα κοιμηθώ μέχρι την Άνοιξη
Θα με συντροφεύουν τα λόγια της μνήμης

Μετράω τα νεκρά πράγματα στο δρόμο που ταξιδεύω
Ακουμπάω σε αρχαίες στιγμές

Πότε θα ξαναβρεθούμε σε αυτήν την πλευρά του θανάτου;

Εκεί που ανοίγει ο κύκλος
Πίσω από το χρόνο

Αποκρούω φαντάσματα 
Βιώνω τον κόσμο σαν κάτι οριακό

Το μόνο που με κουράζει
Είναι η ηρεμία της αλήθειας
Πιστεύω μόνο στην ομορφιά

Ο Μύθος επανεισέρχεται
Στο ρυθμό του άμετρου
Δεν χρειάζεται επαλήθευση

Κι ας βρέχει πάνω μας ακόμα

Οι περισσότεροι βασιλιάδες καταλήγουν με κομμένο κεφάλι

Ο κάθε αριθμός έχει περισσότερες από μία σημασίες 
Η σαγήνη της φυλακής
Κάθε παρόρμηση θα συγχωρεθεί
Είμαστε μέρος κάποιων στοιχημάτων μεταξύ αγίων

Αποτελούμε μέρος της αντανάκλασης
Και όχι αυτή μέρος δικό μας

Και βρέχει πάνω μας ακόμα

Όχι θέληση 
Αλλά ανάγκη για θέληση
Μια διαφορετική απόλαυση
Μια οικονομία του πόθου

Την αναπαραγωγή του θανάτου
Αν θέλει να τραγουδήσει ο άνεμος
Περνάει και μέσα από κόκκαλα για να τα καταφέρει

Άλλωστε ο πόνος ακούγεται πάντα πιο δυνατά από την απόλαυση

Περίεργε ήχε· σταμάτα

Έχω την εντύπωση πως πλέον ο χώρος και ο χρόνος
Δεν είναι ένα και το αυτό
Παιδική αμνησία
Το προνόμιο των τυφλών
Μια ευγενής υπόχρεωση                  
Ή καλύτερα μια μήτρα φόβου

Τελικά είναι πιο δύσκολο να αναπνέεις
Απ' ότι πίστευα όταν γεννήθηκα

Σταμάτα να ακούς τις φωνές
Άκου τη φωνή 
Χωρίς ισότητα
Ή αναλογία των μέτρων

Κάθε άντρας λίγο πριν πεθάνει
Θα ήθελε να είναι γυναίκα

Η έννοια της αντίθεσης είναι παγίδα
Φταίει η διπολικότητα της σκέψης μας
Πρέπει να ανακαλυφθούν παράλληλοι δρόμοι

Το πρόβλημα είναι συμβολικό

Και δεν είναι το απέραντο έξω που με φοβίζει 
Μα το απέραντο μέσα

Δεν έχω παρά μόνο μια ζωή
Και σκόρπια όνειρα από τις προηγούμενες να προσφέρω
Λυπάμαι

Μα στο ύψος των ονείρων είναι που δίνεται η μάχη

Δεν είμαι με κανέναν κι αυτό σημαίνει πως είμαι με τους πολλούς

Δεν ξέρουμε τίποτα μα δεν θα αποσυρθούμε ακόμα
Γιατί το τίποτα έχει ειπωθεί
Κι ήρθε η ώρα για το κάτι
Ο καιρός πέρασε μα όχι ο χρόνος
Ο παράδεισος δεν έχει προσδιοριστεί ακόμα
Ίσως μόνο η αθωότητα
Τόσο θεούς εφηύραμε που θα πάει θα βρούμε και τον έναν

Κι αν μόνο ο θάνατος και το τίποτα μας έχουν απομείνει
Τότε στο θάνατο και στο τίποτα θα βρούμε την ελπίδα

Είχαμε από πάντα μαζί μας τον ήλιο
Και απ' ότι βλέπω ο ήλιος είναι ακόμα εδώ


Η νέα συμμετρία, Νίκος Ερηνάκης