Πέμπτη 16 Μαΐου 2013

ποίημα του Eluard, απ' τα πιο όμορφα, για τα μάτια, τον πρώτο κόμβο της μνήμης και της παραφροσύνης, αυτής που καλείται λογισμός έρωτα και θανάτου: 

Μέρες αργές, μέρες βροχής,
Μέρες από σπασμένους καθρέφτες και χαμένους ωροδείχτες,
Μέρες με βλέφαρα κλειστά στον θαλασσινό ορίζοντα,
Ώρες μονότονες, μέρες εγκλεισμού,

Η ψυχή μου που έλαμπε ακόμη πάνω στα φύλλα
Και στα άνθη, η ψυχή μου γυμνή όπως ο έρωτας.
Η αυγή που τη λησμόνησε τον αναγκάζει να σκύψει το κεφάλι
Και να ατενίσει το κορμί της δοτικό και απατηλό.

Κι όμως, γνώρισα τα πιο όμορφα μάτια του κόσμου,
Ασημένιους θεούς που κρατούσαν ζαφείρια στα χέρια,
Αληθινούς θεούς, πουλιά μέσα στο χώμα
Και στο νερό, τους έχω δει.

Οι φτερούγες τους είναι δικές μου, τίποτα,
Μόνο το πέταγμά τους ταράζει τη δυστυχία μου,
Πέταγμα έναστρο φωτεινό 
Πέταγμα γήινο, πέταγμα πέτρινο
Στις φτερούγες τους που κυματίζουν,

Το λογισμό μου τον κρατάει η ζωή κι ο θάνατος.

P. Eluard, Τα πάντα αγνά τους μάτια

2 σχόλια: