Πεζό ποίημα από τον Θ. Ρακόπουλο, εγκολπώνει του γυναικείου σώματος τις πληγές:

                                                                                                                              της Ιούντιθ,

Ομοβροντία βαγονιών απότομη, κι η βροχή σχεδόν οριζόντια την ακολουθεί. Στον αέρα ένα ακόρντο ύπτιο, απ' το σημείωμα που άφησες, ως τον καθεδρικό που θα σε κυκλώνει τώρα: κόλπος μέσα σε κόλπο, διπλά θηλυκή. Μεταξύ εδώ κι εκεί μεσολάβησε μισήν ώρα από βροχή κι ύπνο. Τώρα από το παράθυρο σε μαντεύω αλεξικέραυνη δίπλα στο κωδωνοστάσιο, στου Καντέρμπουρυ την ουρανογραμμή. Αν τα βλέμματα ήταν θερισμός θα έπεφτε αιώνων στάχυ ο πύργος, στους σαστισμένους της κεντρικής πλατείας ανάμεσα, στη ράχη πλακώνοντας καρότσια Κυριακής, σακούλες με τρόφιμα, ευχές˙ αφήνοντάς σου χώρο να παραμερίσεις την αποκοιμωμένη απόσταση πίσω. Ραπίζει η βροχή στα παρμπρίζ κι εγώ από την άλλη μεριά επιστρέφω μισής ώρας ύπνο με ένα ποίημα συγγνώμης, ίσο του σημειώματός σου το περιθώριο, πνιχτό στον ήχο που ορίζοντιος στάζει μέχρι το παράθυρο: τραίνο ξανοίγεται τεθλασμένα, βήματα απ' τις σκάλες˙ αόρατης καμπάνας ηχώ.

"Συγγνώμη", Θ. Ρακόπουλος